Reisverslag Myanmar (Birma)

Reisverslag dag 1 Pech komt nooit alleen

Ja, eindelijk een verslagje vanuit ons hotel.
Zondagochtend 06.45 uur stond onze chauffeur paraat om ons allen naar Schiphol te brengen.
Zo gezegd zo gedaan, prima chauffeur, en fijne geleende auto zodat wij allen op de juiste bestemming aankwamen.
Op Schiphol afscheid genomen van onze chauffeur, en naar binnen.
Marion kwam tot de ontdekking dat onze vlucht vertraagd was. Bij het inchecken kregen we te horen dat er 455 minuten vertraging was. We vertrokken dus niet om 11.40 uur, maar zouden om 19.15 uur vertrekken.
Fikse tegenvaller, maar niet getreurd, wij vermaken ons wel.
Deze vertraging betekent ook dat we de aansluiting naar Myanmar missen, dus een overnachting krijgen we nu in Kuala Lumpur (Maleisië).
We missen een dag van ons reis, dus ook Priscilla maar even op de hoogte gebracht.
De hele dag op Schiphol rondgehangen. Ging redelijk snel voorbij, met wat te eten en de nodige drankjes.
En o ja, extra overnachting zonder koffers, betekent voor menigeen tandpasta en een tandenborstel scoren.
Rond 18.00 uur door de douane gegaan om in te boarden. Bij de gate aangekomen volgde de volgende verassing, 225 minuten extra vertraging omdat India het luchtruim gesloten had.
Dat was echt flink balen,vertrek stond nu om 23.45 uur gepland .
Dus geen Kuala Lumpur bezichtigen bij daglicht, nee, aankomst in het pikkedonker.
Gelukkig wel deze vluchttijd gekregen, want na 15 uur Schiphol hebben wij alles wel gezien daar. Helemaal toen om 21.00 uur alle winkeltjes en barretjes gesloten werden, het wachten duurde lang.

En natuurlijk, de claim zal volgen, we hebben inmiddels al meer dan genoeg vouchers gekregen als compensatie voor de lunch, diner.

Van de vliegreis hebben wij allen niet veel meegekregen. Veelal geslapen, deze reis verliep voor ons snel.

Op Kuala Lumpur aangekomen, eerst formaliteiten geregeld, voor overnachting in een hotel. We zijn netjes met de bus gehaald op de Airport en worden morgenochtend terug gebracht.
In het hotel een hapje gegeten, daarna buiten even het vuurwerk bekeken. Morgen schijnt hier een Indiase offer feestdag te zijn, dus overal wordt vuurwerk afgestoken.

Met ons gaat het goed, wij blijven positief, ondanks een mindere start van onze vakantie. Wij zijn erg benieuwd naar morgen, en wachten af op welke manier het programma aangepast is.
Het is in ieder geval wel een feit dat onze reis in Myanmar een dag minder in beslag kan nemen door alle vertraging.
Hopen dat we dit gemis ruimschoots in kunnen halen.

Nu lekker naar bed, het is hier 7 uur later dan bij jullie. En morgen staan wij op tijd op, om toch zo snel mogelijk naar Myanmar te gaan.

Groetjes vanuit een warm Kuala Lumpur.

Dag 2: Doorreis naar Myanmar

Na een feestelijke nacht, volop vuurwerk in verband met het feest van de hindoes, op tijd weer ons bedje uit.
We worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan, eindelijk op weg naar Myanmar.
Te snel gejuicht, want ook hier krijgen we te horen dat er opnieuw vertraging is. Let wel 25 minuten.....pfffffff, heavy.
Na een relatief korte vlucht van 2 uur en 20 minuten zetten wij eindelijk voet op Myanmars grondgebied.
Onze gids Jean, staat te wachten en loodst ons van het vliegveld af. Wel hebben we ieder nu veel geld op zak, 300.000 kyats, klinkt enorm.
Wordt effe puzzelen, en vooral rekenen geblazen.
We worden door onze gids en chauffeur naar het hostel gebracht voor de overnachting. Een beetje schrikken is het wel, het ziet eruit als een achterbuurt, allerlei verwaarloosde huisjes, liggend aan een modderige weg, vol met gaten en plassen.
Als klap op de vuurpijl begint het ook nog te regenen.
We krijgen van Jean 30 minuten om de spullen naar de kamer te brengen, en dan snel op pad want we hebben een dag in te halen.
We verblijven in Jangon (Rangoon). Een grote stad.
Als eerste bezoeken we de Maha wizaya pagode.
Is een moderne pagode die in 1980 is gebouwd van publieke giften. Vooral veel geschenken vanuit Nepal zijn hier te bewonderen. Wat een aangezicht, alles blinkt wat je ziet, erg indrukwekkend.
Na deze bezichtiging door naar de Shewadagon Pagode, het meest vereerde boeddhistische heiligdom van Myanmar.
Deze pagode is in enorme grote delen gebouwd, en inmiddels al duizenden jaren oud. De top van de pagode is gemaakt van 13000 massieve gouden platen, de onderkant van de pagode is van bladgoud. De punt wordt bekroond door een 76 karaats diamant.
De hoogte van deze pagode is 99 meter hoog.
Alles blinkt en flikkert, overal goud, wij kijken onze ogen uit.
Hier zien we ook vele Birmezen en ook monniken die hun heiligdom bezoeken en met veel respect behandelen.
Wat een complex, zéér de moeite waard.
Boeddhisme is geen geloof, maar een levenswijze, kort gezegd je krijgt wat je verdiend. Je hebt weinig nodig om goed te kunnen leven, blijf positief en gun een ander zoals je het jezelf gunt.
Wij met z'n viertjes geloven er wel in.
Vanuit de pagode gaan we op naar een lokaal eettentje wat Jean ons aanbeveelt. We komen aan bij een Indiaas restaurant genaamd She mejo daw. Hier gebruiken we een overheerlijke lunch, onder de felle TL balken, jeetje wat hebben we dit gemist.
Voor iets meer dan 5000 kyat eten we met vier personen. (Nog geen 4 euro)
Na de lunch te voet naar de binnenstad. We bezichtigen meerdere gebouwen rondom een groot park, genaamd het Mahabandula park, met hierop de onafhankelijheids obelisk. Het stadhuis, de baptistische Emanuël kerk, de Sule pagode,alles wordt bewonderd.
Inmiddels is het al enige tijd droog, en wordt het beetje bij beetje avond. We gaan naar de haven waar een tweetal grote schepen liggen. Ook zien we hier hoe de plaatselijke bevolking zich met kleinere bootjes laat vervoeren, aan de hlaing rivier.
Een plek waar diverse schoffies rondhangen, en zich met helemaal niets vermaken.
Na deze stop op naar de Royal See, een groot meer waar een koninklijke sloep genaamd, karawijkpaleis op ons ligt te wachten. Een en al pracht en praal, je kan er alleen binnenkomen als je hebt gereserveerd en behoorlijk in de slappe was zit, dus voor ons was het niet meer dan kijken en proeven van de diverse hapjes die ons aangeboden werden.
Hierna nog een stop om de Shwedagon Pagode te fotograferen bij nachtlicht. Erg mooi, en gelukkig waren er een aantal behulpzame Birmezen die voor Marion en Hans de camera instelde, en hun statief uitleende. Er zijn prachtige foto's gemaakt, die we jullie later zullen laten zien.
Toen op naar het hostel, een 4 persoonskamer ligt op ons te wachten.
Ons hostel heet Pickle Tea, en de kamer nog geen 3 bij 3, dus het beloofd een bijzondere nacht te worden.
Voor we gaan slapen nog kennis gemaakt met Danny en Aikido. Een Oosterijker die alleen reist en al veel van de wereld heeft gezien, en een Japanse man, wiens naam we niet meer weten, hij kwam echter voor de sport Aikido, vandaar dat wij hem zo noemen.
Was leuk deze mannen te spreken.
Ook onze reisagente Kane nog op bezoek gehad, alle papieren zijn inmiddels geregeld, en we hebben zelfs een telefoon gekregen om bij noodgevallen te gebruiken.
Prima geregeld, leuke meid die we later tijdens de reis nogmaals zullen ontmoeten.
Na al deze ontmoetingen de straat op om wat te gaan eten. Inmiddels is het al rond 21.00 uur, en jawel, alles, maar dan ook alles is gesloten wat eettentjes betreft. Dus met wat chips, bananen en water moeten we de nacht doorkomen.

Een ding weten we zeker, we eten de komende tijd eerder.

De nacht is redelijk verlopen. Een enkeling had last van de airco, maar anderen weer perfect geslapen.
Om 07.00 uur moeten de koffers voor het hotel staan, dan snel ontbijtje, en daarna op pad.
De gids zet ons af bij het busstation voor een lange busreis naar Mandalay. Bijna 700 kilometer rijden voor de boeg.
Bij het busstation aangekomen, worden we nog geinstrueerd door Jean, we krijgen de laatste informatie en gaan op pad, nadat we afscheid hebben genomen van Jean en onze chauffeur.
We hebben eerder gezegd dat we geen leeftijd van onze gids durfde te zeggen. Ze kon tussen de 50 & 70 jaar zijn. Inmiddels weten we het, topsecret, maar toch geboren in 1944.
Het duurt even voor we Jangon uit zijn, het verkeer hier, wij snappen er niets van. De auto's, scooters en fietsers rijden links en rechts van de weg, Kris kras door elkaar, en naar lijkt zijn er geen regels, alleen toeteren lijkt voldoende
Maar wonder boven wonder, nog geen ongeluk gezien.
Als we de stad verlaten, komen we op de snelweg uit, we zien een zeer gevarieerd uitgestrekt landschap, veel groen, veel landbouw.
Myanmar is wat dit betreft een "rijk"land.

Onderweg zo nu en dan een tempel, geen huizen, en alleen maar groen, groen en af en toe wat diertjes. Mooi om te bekijken.

Een lunchtstop in een mega "vreetschuur", wederom onder de TL verlichting, maar overheerlijke noedels gegeten.
30 minuten om te eten, roken, plassen, kortom hurry up.

Aankomst in Mandalay op een drukt bevolkte modderige parkeerplaats worden we uit de bus gezet na een tocht van totaal 7 uur.
Hier staat onze nieuwe gids klaar, Win met chauffeur Tom.
Aangezien we ook hier met regen arriveren is het rechtstreeks richting hotel.
Een sfeervol hoteletje waar we 4 nachten zullen verblijven. Koffers op de kamers gezet en het terras op om wat te drinken, heerlijk te eten en slap te ouwehoeren. Hier ook dit verslag geschreven. Zo opfrissen en naar bed. Morgen weer een mooi maar druk programma . We zijn nog maar net hier maar Myanmar bevalt ons uitstekend.

Nog even over de verkiezingen: we maken hier weinig van mee. Onze gids en agent spreken van een overwinning, maar het feit blijft dat het leger nog een behoorlijke macht heeft. Het zal nog enkele jaren duren voordat er echt verandering in komt.
Jean onze gids vertelde al dat ze er eigenlijk niet over mag spreken, maar zij weet ook dat wij al op de hoogte zijn via internet. Jean was er helemaal vol van en kan ook vol emotie hierover vertellen. Het lijkt wel of de uitslagen voor de bevolking zeer gunstig zijn.

Dag 3: Mandalay

Vanochtend op tijd het bedje uit, na een goede nachtrust. We starten met een ontbijtje in ons hotel, wat overheerlijk smaakt.
Om 09.00 uur staat Vin ons op te wachten voor een dag touren rondom Mandalay.
We starten met het bezichtigen van een grote houtsnijwerkplaats, mannen in de weer met bijtels, vijlen om de meest mooie kunstwerken te maken. Naar wat we horen werken hier echt de beste specialisten op teakhout gebied. Mannen Verdienen rond de € 7.50 per dag, en de vrouwen die hier werken krijgen € 5,25 per dag. Voor ons niet gewoon, maar in Myanmar verdienen de vrouwen niet gelijk aan de mannen.
Hierna doorgereden naar Maha gandayong monastery in Amarapura, een verblijf waar momenteel 1000 monniken verblijven. Zij wonen in meerdere gebouwen verspreid over een dorp. Elke ochtend om 03.00 uur gaat hun wekkertje, en starten ze om 4.00 uur met het ontbijt.
Rond 10.30 uur volgt er wederom een maaltijd, en daar blijft het bij.
De monniken eten slechts 2x per dag. Binnen deze gemeenschap vullen zij de dagen veelal met mediteren en het ophalen van donaties.
Op het moment als wij arriveren, worden de monniken geacht zich te verzamelen voor hun gezamenlijke maaltijd. Zij stellen zich op in een tweetal rijen, die door meerder toeristen veelvuldig vastgelegd worden op de foto's. Bijzonder gezicht.
Bij aanvang van de maaltijd zijn we nog even het dorpje rondgelopen, bijzonder.
Na deze stop een kort bezoekje gebracht aan een weverij waar men met zijden werkt. Mandalay staat bekend om meerdere bijzondere handwerk ambachten. Blijft mooi om te zien.
Toen op naar de koffie, we belanden op een rustige plek, waar we ons kopje koffie en voor sommigen een juice.
Onze dagtrip vervolgd naar een meer, we stapte in een bootje wat ons naar Inwa bracht. De voormalig Birmeze hoofdstad, in 1938 verwoestte een aardbeving deze stad, waarna de toenmalige koning zijn verblijven verplaatste.
We gaan met paard en wagen over enorme modderige wegen en al hobbelend komen we aan bij de Yedanasinipagode. Deze pagode blinkt niet maar is opgebouwd uit stenen. Mooi om te zien.
De wagen weer in geklommen vertrokken we naar de Bagayar Monastery, beroemd om zijn massief teak houten bouw. In dit gebouw zagen we hoe jonge kinderen nog les kregen van de monniken.
Hierna via een mooi landschap verder gehobbeld naar de Maha aungmye bonzan kyaung, hier woonde een voormalig koning.
Mooi stenen gebouw. Karakteristiek, oud, maar ogenschijnlijk nog in goede staat.
Wederom het paardje laten werken, wij worden teruggebracht via een mooie natuurlijke omgeving naar de boot.
Het gehobbel heeft ons allen een goede bilmassage opgeleverd, de paardjes echt hard gewerkt, gelukkig zagen ze er goed uit.
Met het bootje weer terug naar de overkant en met de bus richting onze lunchtstop. We reden via de oude Inwa brug.
Wij hebben besloten niet volgens de monniken te leven, 2 maaltijden per dag is echt te weinig. Wij eten gewoon 3 maaltijden per dag, waarvan zeker 2 keer warm. Ook hier lekker gegeten.
Na de lunch via de nieuwe Inwa brug (ayeyarwady brug) gereden naar de Sagaing heuvel, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de stad Mandalay, en ook over de tempels en vele pagodes die over het landschap verspreid staan.
Alvorens van dit uitzicht te genieten, lopen we in de Sun-U-Punnya-Shin pagode, de meest opvallende tempel op de Sagiang heuvel. Hier rond gewandeld en van het mooie uitzicht genoten.
Hierna met de bus naar de U bein brug gereden. Deze imposante teakhouten brug, de langste ter wereld is 1,1 kilometer lang. In het droge seizoen ligt hij minstens 6 meter boven de waterlijn, en in de moesson periode is de brug ondergedompeld.
Hier werden we geconfronteerd met vele, vele toeristen. Er is een hele toeristische kermis gebouwd, rondom deze brug.
2 reisgenoten konden dit toeristische spektakel niet echt waarderen, zij zochten samen een terrasje op.
De andere 2 zijn toch wel erg benieuwd naar de zonsondergang bij deze brug, hielden het vol en hebben menig mooi plaatje geschoten. Het was een mooie plek om de zon te zien ondergaan, die we later aan hen hebben laten zien via ons fototoestel.
Na deze enerverende speciale dag, zijn wij door Vin en Tom afgezet bij ons hotel. Na een drankje en een Turkse douche een restaurantje opgezocht op aanraden van de gids.
Het eten moesten we zelf aanwijzen, en werd ons gebracht. Wat niemand ons vertelde, was dat alle etenswaren koud geleverd werden.
We hebben goed gegeten, echter dit adres is voor ons nuchtere Hollanders geen terugkomertje. Diner moet minimaal warme aspecten hebben.
Nu nog een laatste drankje en morgen weer een nieuwe warme zonnige dag

Dag 4: Vrijdag de 13e, Mingun

Op tijd de wekker gezet, want na het ontbijt werden we om 09.00 uur opgehaald door Win en Tom om naar de Flotilla te gaan. Een prachtige boot die wij samen met 2 Spaanse gasten voor ons alleen zullen hebben voor de vaart naar Mingun. We maken kennis met de 9 bemanningsleden, die voor ons de tocht zullen verzorgen.
Het is een mooie, grote, luxe boot, met rieten ligbedden, rieten stoelen, een machtig groot dek, allemaal voor onszelf. En jeetje wat een weer, de zon straalt ons tegemoet.
De vaartocht naar Mingun duurt iets meer dan een uur en bedraagt zo'n 11 kilometer.
Het voelt goed, geweldige tocht over water, we kijken onze ogen uit en genieten van de geweldige omgeving.
We leggen aan in Mingun en lopen te voet verder om aan de ingang van de stupa de resten van de Chinthes te bekijken, enorme rotsblokken, die volgens de gids de eye of the tiger voorstelde. Wij vonden de enorme blokken lijken op olifanten maar daarom niet getreurd.
Hierna bekijken we het veel vereerde Boedha beeld gelegen in de stupa, en maken een behoorlijke klim op de Pahtodawgyy. Een aardbeving in 2012 beschadigde deze stupa, desalniettemin een magnifiek uitzicht over Mingun.
Na de afdaling verder gewandeld en de stupa klok bezichtigd, de grootste bronzen bel van de wereld, waar de Birmezen erg trots op zijn.
Na deze bezichtigen verder gewandeld naar de Hsinbyune pagode, een bijzondere witte pagode, authentiek , groot en speciaal om te zien.
Wij genieten volop, en menig foto wordt geschoten, van deze pagode met 7 terrassen. Deze symboliseren de 7 gebergten rond de heilige plek.
Hierna weer terug naar de boot gewandeld. Onderweg vele kraampjes met souveniers, plaatselijke bevolking die spullen aan de toeristen willen slijten.
Bij de boot terug aangekomen, krijgen wij een lunch voorgeschoteld, heerlijk boven op het dek nog steeds met stralend weer. De lunch bestaat uit heerlijke gerechten, wij kijken onze ogen uit. Daarnaast blijven alle gerechten onze smaak verrassen. Overheerlijk gegeten op een sfeervolle, unieke plek.
Terwijl wij eten, is de boot rustig terug gevaren, en na het toetje zijn wij bijna terug op de plek van vertrek.
Geweldige ervaring, die wij iedereen aan willen raden.
Terug aan wal nemen Win en Tom ons mee naar de Mahamuni tempel. Een van de meest belangrijke religieuze gebouwen van Birma. De Shwedagon pagode is de belangrijkste.
In deze pagode zien we hoe mensen Boedha vereren, zij offeren stukjes bladgoud, welke op de Boedha worden geplakt. De vrouwen mogen het binnenste heiligdom niet betreden, dit is alleen weggelegd voor de mannen onder ons.
Zeer bijzondere plek, waar opnieuw duidelijk wordt hoe deze overtuiging hier vereerd en beleefd word.
Daarna zijn we gaan kijken bij een plek waarop de traditionele manier bladgouden papier gemaakt wordt.
Jeminee, wat een job. Deze heren moeten hard werken om een stukje bladgoud te kunnen maken.
Ook zien we hier kinderen aan het werk. Dit is na de bezichtiging onderweg in de auto onderwerp van het gesprek.Ja, er is hier in Birma sprake van kinderarbeid, dit wordt bevestigd. Wanneer de ouders onvoldoende geld hebben om het gezin te kunnen onderhouden, voelen zij zich genoodzaakt om hun kinderen uit werken te sturen. Van de overheid hoeven zij immers niets te verwachten, zelfs naar school gaan kost alleen maar geld. Triest, maar helaas niet minder waar.
Hierna naar het Royal Palace gereden, deze is omringd door een 2 kilometer lange muur aan blijde zijde, en een 64 meter brede gracht.
Het terrein wordt nu beheerd en op sommige plekken bewoond door de militairen, en doet dienst als een legerplaats.
Veel pracht en praal, het paleis is inmiddels herbouwd omdat het in de tweede wereldoorlog werd gebombardeerd. Het enige origineel is de wachttoren. De bevolking had de wens om het in originele staat van teakhout te herbouwen, de regering heeft het van beton gemaakt, en beschilderd met goudkleurige verf.
Opvallend vinden wij in heel Myanmar dat er van dit soort complexen bestaan, worden herbouwd,maar uiteindelijk niet in gebruikt worden. Er is zoveel armoede onder de bevolking, dat wij een en ander niet altijd kunnen rijmen. In dit paleis zouden zovele gezinnen kunnen worden ondergebracht, er is meer dan voldoende grond om groenten te verbouwen, kortom een heel dorp zou zich hier kunnen vestigen. Te bizar voor woorden.
Ook dit wordt beaamd, echter de regering beslist in deze niet voor het volk, enkel in eigen voordeel.
Daarna doorgereden naar Shwenandaw klooster, een privé vertrek van koning Mindon, en de plek waar hij uiteindelijk gestorven is.
Betreft een authentiek teakhouten paleis, met vele mooie houtsnijwerken.
Na deze stop naar de Mandalay heuvel gereden voor de zonsondergang. Om hier optimaal van te kunnen genieten moeten we eerst de Sataungpyei tempel betreden, een nieuw gebouwde tempel, die wij vooral zien als een en al kitsch.
Maar het uitzicht en de zonsondergang is hier mooi om te zien, met een prachtige kijk over Mandalay. Natuurlijk ook hier weer volop mede toeristen, een bekende trekpleister.
Vandaag voor het eerst Nederlandse toeristen gezien, een groep van Djoser is ook in Mandalay.
Na de zonsondergang met Win en Tom een terrasje opgezocht, geklets en wat gedronken. Leuke ervaring.
Hierna terug naar het hotel, het was een enerverende, vermoeiende dag, waar wij volop van hebben genoten.
Met als toetje, een heerlijke Birmeze hamburger op ons eigen terras bij het hotel

Dag 5: Monywa

Op tijd uit de veren, want om 07.00 uur stond de gids met chauffeur klaar om ons wederom een unieke dag te bezorgen.
De avond van te voren afgesproken dat we om 06.00 uur ontbijt konden nuttigen, echter ook het hotelpersoneel lag nog te rusten toen we om 06.00 uur beneden arriveerden. Na het ontbijt op weg naar Monywa, een tocht van 3,5 uur.
Onderweg weer vele mooie dingen gezien, wat zouden onze ouders hier toch terug kunnen in de tijd. De landen worden nog bewerkt met koeien die een ploeg hanteren, de schapen, geiten, koeien grazen langs de bermen, de rijst wordt nog met de handen geplukt, kortom letterlijk terug in de tijd, een tijd die wij nooit hebben gekend, maar onze ouders des temeer.
Tijdens een pauze stop, ( stiekem wildplassen ) komen wij uit bij de kopermijnen. We werden gewaarschuwd voor het groene water, dit zou veel kwik bevatten.
In de verte zien we een rieten hutje, waar mensen bewegen. We besluiten schriften, pennen en ballonnen te gaan brengen. De bewoners, een man en een dochter reageren enthousiast op onze komst. Zij nemen de cadeautjes aan en willen direct vertellen. De man is een echte Birmanees, die nog op de oude Birmeese manier koper vergaart. Hij laat ons het proces zien, zit met zijn handen continu in het kwikwater, lijkt hem niet te deren.
Het verhaal hieromtrent is wel triest, voorheen waren de Birmezen eigenaar van de kopermijnen. Zij vergaarde de koper op hun eigen unieke wijze. In 1968 besloot de regering de kopermijnen over te dragen aan de Chinezen. De chinezen ontsloegen alle werknemers, waardoor het hele dorp geen werk meer had. Hierop is men in opstand gekomen, heftige protesten zijn gevoerd. Toen de chinezen ook de politie geld gaven, zijn deze protesten hardhandig neergeslagen, met zelfs doden tot gevolg. Aung San Suu Ki, leider van de nationale democratie (NLD), door iedereen hier genoemd als de lady heeft zich ook met bovenstaande bemoeid, en toch weer een en ander voor de bevolking in positieve zin voor elkaar gekregen. Zij heeft in deze omgeving dan ook 100% van de stemmen gekregen, zo blij is iedereen hier met haar bemoeienis, ten voordele van de bevolking.
Inmiddels ontmoeten we ook een spontane, leuke Birmese vrouw, goedlachs, erg vrolijk, spreekt redelijk Engels. Zij verteld dat wij de tweede Nederlanders zijn die zij in hun gebied op bezoek krijgt. Deze dame maakt iedereen blij, zo heerlijk spontaan en goedlachs ondanks de armoedige omgeving waarin zij vertoefd.
Wij moeten verder, maar deze ontmoeting blijft lang in ons geheugen gegrift.
In Monywa aangekomen zijn we eerst de Shwe Ba Mountain in gegaan. We liepen de trappen af en kwamen in een gangstelsel tussen de rotsen in. Aan beide zijde van deze gang waren bijzondere plekken te zien, oud, authentiek en alle openingen gevuld met een of meerdere Boedha beelden.
Ook hebben we hier de liggende Boedha gezien. Wederom een bijzondere plek zo midden in de natuur, tussen de rotsen door. Vanaf een plateau ook een mooi uitzicht over het groene landschap aldaar.
Wij hebben hier ook ieder een Boedha beplakt met een stukje bladgoud, volop plaatjes geschoten, en natuurlijk tijdens het plakken ieder voor zich een mooie gedachte in zijn hoofd. Vreemd, maar voelde toch bijzonder.
Hierna naar de Pho Win Mountain doorgereden, een juweeltje van opper Birma. Het is een plek van meer dan 700 uitgehakte kamers, met hierin wederom allerlei moois. We werden begroet door de aapjes(makaken) en door de Birmezen die ons nootjes wilde verkopen om de apen te voeren.
Wat een mooi complex, erg oud, erg mooie landelijke omgeving. Een plek van volop geschiedenis, echter zeer weinig bezocht.
Doordat deze plek niet meer zo vaak bezocht wordt, dreigt het wel meer en meer in verval te geraken. De regering spendeert immers geen geld aan monumenten of aan de restauratie hiervan. Erg mooi gebied, zeker een aanrader.
Wij hebben deze plek bekeken tussen de aapjes door, die ook zeker een bijzonder gezelschap waren.
Onderweg zagen we bedelende mensen met down syndroom, toen wij echter te horen kregen dat zij vaak misbruikt worden door de familie om hun ziekte te misbruiken voor geld, hebben wij besloten hier niet aan mee te doen. De verleiding was groot, echter we kunnen beter een goed doel steunen dan deze ouders die niet naar hun kinderen omkijken, hen enkel misbruiken om geld te vangen.
Na deze interessante oude omgeving bezichtigd te hebben zijn wij verder gegaan voor een lunchstop. Prima locatie, prima maaltijd gegeten,Chindwin River Restaurant.
Toen de bus weer in en Thanboddhay pagode aangedaan. Een kleurrijk geheel, waarin op elke centimeter zowel binnen als buiten een ontelbare hoeveelheid aan Boedha beelden, van 1 centimeter tot meerdere meters in hoogte verschillen staan.
Ons is ooit gezegd dat je de rug niet naar een Boedha mag keren, echter in dit complex zal dat nooit gaan lukken. Je wordt omringd door duizenden beelden.
Zeer bijzonder om te zien, maar ook wij waren een echte attractie. We werden één voor één op de foto gezet door een tweetal jonge mannen. Zij hadden waarschijnlijk nog nooit blanke toeristen gezien en zijn ons dankbaar voor het feit dat zij met ons op de foto mochten. Echt apart, nu zijn wij de bijzonderheid.
Toen op naar Bodhi Tataung, een wonderlijke verschijning verheft zich vanaf een heuveltop. Hierop staan 2 enorme vergulde Boedha's een staande en een liggende.
Van veraf al te bewonderen, maar als je dichtbij bent, jeminee wat een gevaartes. Zo hoog, zo enorm, 116 meter hoogte is geteld.
Deze Boedha kun je van binnen ook beklimmen, wij zijn echter maar tot de voetjes gekomen, de derde verdieping met volop uitzicht over de omgeving de Chindwin vallei.
Vanuit de andere verdiepingen kun je alleen naar buiten kijken door het glas, en dit trok ons niet echt om dan foto's te maken.
Hierna maken wij ons op voor een lange busrit terug naar Mandalay, het is nog zo'n 3,5 uur rijden.
Onderweg nog een drankstop, waarna wij rond 20.00 uur terugkeerde bij ons hotel. Een prima dag gehad, lang, druk maar zeer de moeite waard.
Wij besluiten bij terugkomst nog een hapje te eten in ons hotel nadat we ook afscheid genomen hebben van Win onze gids. Wij zoeken zoetjes aan ons bedje op, zijn moe van alle indrukken en moeten morgen weer vroeg aan de bak.

Dag 6: Bagan

Vanmorgen om 6 uur ontbijt, om 7 uur kwam Tom ons halen om ons naar het busstation te brengen. Bij het busstation geen bus geen mens. Even paniek, maar volgens Tom geen probleem. Er werd gebeld en even later komt er een open vrachtwagentje voorrijden. Daar met koffer en al in, hij bracht ons naar het juiste station. In een overvolle bus met koffers. ( maar een bus is in Birma nooit vol) aangereden richting Bagan. In deze bus troffen we meerdere Nederlanders aan die op doorreis waren. 8 uur vertrokken en wederom door een mooi landschap en dorpjes. 1x snelle stop om plassen en klein half uurtje later drink eet pauze.
Nog even wat handwerk onderweg, zoals in Nederland zijn hier ook volop wegwerkzaamheden aan de gang. Het proces verloopt alleen ietwat anders.
De weg wordt een stukje uitgegraven door een machine, onderwijl zijn er vele voornamelijk vrouwen bezig om allerlei stenen uit te zoeken van groot naar klein.
De gleuf wordt dicht gelegd met grote keien, gewoon met de hand, hierop worden ook met de hand weer wat kleinere keien gelegd. Ondertussen wordt het teer gestookt in een open ton, gewoon op de slippertjes. Dit teer wordt in kleine zinken emmertjes naar de weg gebracht, emmertje voor emmertje wordt uitgegoten over de straat.
Arbo technisch is alles zeer onverantwoord. Na de teerlaag nog een zeefje met wat zandkorrels eroverheen, natuurlijk weer met de hand, en na een dag is er misschien 1 metertje gedaan. Kortom de wegwerkzaamheden zullen hier nog wel even blijven duren.
We komen aan in oud Bagan, in eerste opzicht wat kleiner en minder bevolkt dan de steden tot nu toe.
Onze nieuwe gids Zen staat op ons te wachten om 12.30 uur. We worden naar ons hotel gebracht met de mededeling dat we over een tweetal uurtjes weer opgehaald worden.
We belanden in een sfeervol hotelcomplex, ieder ons eigen huisje, gelegen rondom een zwembad. We kunnen het niet laten en duiken vrij snel het water in. Heerlijk ontspannend, en wat een rust.....
Om 15.30 uur staat de gids voor de deur, we rijden naar het gebied vol met oude historische tempels en stoepa's ook wel de monumenten van Bagan genoemd.
Geweldig wat mooi, allerlei gebouwen staan verspreid in een groene landelijke omgeving, in Oud Bagan.
We bekijken en beklimmen de Thagapore, om van daaruit mooie foto's te maken.
Wij vragen ons af of we genoeg hebben aan onze fotokaartjes, allemachtig wat mooi.
We zullen dit gebied later ook nog vanaf andere hoogte gaan bekijken.
Onze gids legt uit dat er in dit gebied een zestal verschillende soorten monumenten zijn.
Hij noemt de Stoepa (massief gebouwd, bestaande uit meerdere lagen) Tempel ( hier kun je altijd in lopen) Monarchie (waar de monniken leven) Beëdiging (de ruimte waar de leerlingen tot monnik gekroond worden) Cave (grot) meditatie en de Bibliotheek, Waar de leer ligt van het boeddhisme. We zien hier 3 van bovengenoemde vormen in dit gebied staan, de overige zullen we de komende dagen nog gaan zien.
Bij ons was het onduidelijk wat het verschil is tussen: tempel, stoepa en pagode. Tempel is een gebouw waar je in kunt, stoepa is een massief gesloten geheel waar wel nissen in kunnen zitten met boeddhabeelden. Pagode is een verzamelnaam van beide.
Vanuit dit mooie gebied gaan we verder en stoppen bij de oude stadsmuur. Deze was oorspronkelijk 1,2 mijl lang en telde 12 poorten De stadsmuur stamt vanuit de 9e eeuw. Op dit moment is er nog slechts 1 opening overgebleven. Aan de zijden van deze opening staan beelden, zij zijn de beschermheren van de stad.
Hierna vertrekken we naar In Chetti, we komen aan bij de boot om ons mee te nemen naar de zonsondergang op het water op de rivier de Ayeyarwady.
We hebben een privé boot, die ons rustig over het water vervoerd. We zien de zonsondergang vanaf een bijzondere plek. Mooi, wederom genieten, we hebben het echt verdiend. Uniek en bijzonder.
Na deze mooie ervaring keren wij terug aan wal. Onze gids vraagt waar we willen eten, we vragen naar de lokale mogelijkheden. Onze gids is duidelijk, lokaal eten is voor ons niet weggelegd tijdens het diner. Onze magen zullen dit eten niet toestaan. Hij geeft aan dat lunchen lokaal wel zal kunnen.
We geven aan wat we willen, en hij brengt ons naar een mooie, sfeervolle plek.
Heerlijk gegeten.
Terug naar hotel nog even bij het zwembad gezeten, dagboek bijgewerkt en naar bedje toe, in verwachting van wederom een nieuwe dag met vast volop verassingen.

Dag 7: Bagan

Vanochtend ontwaken we op een nieuwe plek, de vogeltjes fluiten, de eekhoorntjes rennen af en aan. Heerlijk ontwaken op dit nieuwe onderkomen.
Ook worden we tijdens het ontbijt verrast, na dagen van toast met een gebakken ei en/of jam, kunnen we hier ook broodjes krijgen, een croissantje zelfs. Ook behoort yoghurt tot de mogelijkheden. Na dagen enkel toast van wit brood, laten wij het ons heerlijk smaken.
Om 08.00 uur staat Zen en Auau ons op te wachten, vertrekken naar een lokale markt.
Binnen een mum van tijd zijn de dames onder ons opgemaakt met thanaka. Traditionele make up. Een product gemaakt van de schors van de acacia boom. Alle Birmezen gebruiken dit op hun gezicht voor bescherming tegen de zon, en volgens hen is het goed voor de huid, het is een licht geel goedje wat gebruikt wordt als een soort van make-up. We lopen tussen allerlei kramen door, groenten, eieren, longhi's, kruiden, bamboe artikelen, boeken, shampoo's, de betel noot die in een betelblad wordt gewikkeld gecombineerd met wat limestone en tabak (hier een goedje wat door iedereen gekauwd wordt en in onze ogen een bepaalde drug is en overal word uitgespuugd, dus vele rode klodders op straat.)etc etc alles willen ze aan ons verkopen, en natuurlijk lukt dit ook. We zijn uiteindelijk allemaal een longhi rijker. Lange wikkelrok die hier door iedereen gedragen wordt.
Er is een lokale markt, en ook een gedeelte wat door de overheid geregeld word. Opvallende verschillen, in de goverment markt verkoopt men vlees, op de lokale markt (deze is tax free)niet.
Op de goverment markt meer luxueuzere artikelen. Bijzonder om mee te maken, een markt tussen de lokalen.
Hierna zijn we verder gegaan voor een Panorama view over New Bagan. We krijgen duidelijke uitleg van onze gids, hij weet veel te vertellen over het boeddhisme, de geschiedenis.
Hij verteld ons de verschillende stijlen van bouw. Onder de stoepa zijn 2 stijlen, de mon style (monniken), en de Myanmar style. Wij leren de verschillen. Ook zijn er binnen de tempels vier verschillende stijlen te onderscheiden, vraag het ons, we kunnen het nu vertellen.
Hierna doorgereden naar de koffie. Gedronken in een lokaal tentje. Opvallend dat het hier voor Birmeeze begrippen erg schoon is. Op de gang naar het toillet (een gat in de grond) lopen we zomaar een leslokaaltje voorbij. De kinderen zwaaien enthousiast, dit soms tot ergernis van de juf.
We leren Zen wat beter kennen en horen dat hij sinds 2 maanden vader is. Op onze vraag naar de naam van zijn zoon horen we dat deze volgens Boedistische traditie nog niet gegeven is. Een kind ontvangt een naam na 100 dagen. Afhankelijk van de geboortedag, moet ook de beginletter van de naam gekozen worden. Zeer geboeid luisteren we naar zijn verhalen. Op de dag van geboorte is ook het geboorteteken vastgelegd.
Zondag ben je een Golden Bird, op maandag een tijger, dinsdag de leeuw, woensdagochtend olifant met tanden. Woensdag na de middag olifant zonder tanden, donderdag de rat, vrijdag een Bamboo rat, Zaterdag een draak.
Wij hebben in ons gezelschap zover wij nu weten een draak, een olifant met tanden, en een golden Bird, jullie mogen vertellen wie wat is.
Na deze boeiende verhalen gaan we verder op pad.
We bezoekende Nan Phaya, een oude tempel, donker van kleur, weinig lichtinval, ook wel gevangenis genoemd. Hier woonde de gevangen genomen koning Manuha van het mon koninkrijk Thaton. Binnen in de tempel veel reliëf te zien, zittende boeddha's met drie gezichten, meerdere tekeningen die precies zijn uit gebeiteld.
Door het verkopen van zijn juwelen werd de gevangen koning in staat gesteld om iets verderop een nieuw onderkomen te bouwen, in deze ruimte zien we 3 boeddha's in een zeer nauwe kamers die onderling met elkaar zijn verbonden. Met dit ruimtegebrek wilde de koning duidelijk maken dat hij leed aan ruimtegebrek en geestelijk lijden. Aan de achterzijde van deze tempel ligt een rustende Boeddha van 31 meter lang, met het hoofd naar het noorden, de grootste van Bagan.
Wederom bijzonder.
Op ons verzoek gaan we een lokale lunch genieten, we krijgen van alles voorgeschoteld, vis, kip, varkensvlees met heel veel vet, geit, kortom allerlei gerechten die wij thuis nooit eten. Er is één maar, alles wordt koud geserveerd, jammer, wij genieten toch meer van wat warms tussen de middag. Niettemin, fijn om geprobeerd te hebben, het zal echte geen vervolg meer krijgen.(types Birmees).
Na de lunch terug naar het hotel voor een rustmoment. We hebben 2,5 uur vrij af, en spenderen deze tijd aan en rondom het zwembad. Om 16.00 uur worden we weer opgehaald door onze gids en chauffeur voor het middag en avond programma.
We gaan naar de Ananda Phaya, een van de meest verfijnde tempels aldus onze gids.
We komen in een oud gebouw, ook flink beschadigd door een aardbeving in 1975, 6.8 op de schaal van Richter.
Men is volop bezig met restauratie, de bamboe steigers staan opgesteld.
Bij de ingang staan tempelwachters, van de tempelwachters heb je het beste zicht in de tempel.
We treden binnen via enorme teakhouten deuren, opvallend in deze tempel is de precisie, alles is perfect op elkaar afgestemd, het lichtinval, alle nissen tegen echo geluiden, overal is goed over nagedacht, en dat al in 1091.
Deze tempel heeft vier ingangen, noord, zuid,oost en west, elke ingang heeft tempelwachters, ook staan er bij elke ingang boeddha's.
Een Boeddha is nog in originele staat, de overige zijn gerestaureerd.
Mooi imponerend complex, zo mooi dat ze toentertijd de architect geëxecuteerd hebben om te voorkomen dat er een nog mooier gebouw zou ontstaan.
Hierna naar de zonsondergang op de shwe sendaw pagode.betekenis de goude haarpagode.
Het was even klimmen, een tempel met 5 plateaus, wij hebben ons geplaatst op plateau 4.
De zonsondergang was mooi, echter niet spectaculair.
We hebben nog wat gedronken (verse kokosnoot)zodat de meeste toeristen al eerder weg waren dan wij. Het was enorm druk, zo druk dat wij bedacht hadden dat er geen toerist meer in de plaats Bagan aanwezig zal zijn. Iedereen is op de stoepa voor de zonsondergang.
Met onze gids afgesproken dat wij afgezet willen worden bij een restaurant niet ver van ons hotel. Wij willen terug lopen, zij hoeven niet te wachten. Enigszins aarzelend gaat hij akkoord.
Wij nemen plaats in het Black bamboe restaurant, waar we de Mojito weer ontdekken.
Heerlijk gegeten, gedronken, en nu waggelend naar huis.
Toch een verkeerde afslag genomen, maar het hotel iets later terug gevonden.

Dag 8: Fietstocht Bagan

Tijdens de nachtelijke uren worden we regelmatig gewekt, de ene keer omdat ze tussen 5.00 en 6.00 uur aan het zingen en of preken zijn (doel is donatie voor de monniken), de andere keer omdat de zwerfhonden aan het blaffen, of vechten zijn.
Aangezien wij toch iedere dag vroeg ons bed uit willen om veel te beleven, is bovenstaande geen probleem.
Dinsdagochtend om 0.700 uur ontbijt, want om 08.00 uur staat de gids klaar met 4 fietsen en gaan we Bagan per fiets verkennen.
Zadels goed gezet, en wij op pad, tussen de menigte door, over wegen, zandpaden, langs de armoedige huisjes en zo nu en dan een luxe hotel, alles zien we aan ons voorbijkomen.
Onze eerste stop is bij Shwe Zigon stoepa, voor de bevolking hier de populairste, belangrijkste. Letterlijke betekenis van de naam hier = betere wereld. Daarnaast is dit een prototype voor latere bouw gebleken. Deze stoepa is onderaan een vierkant, 3 niveau's hoog, daar bovenop komt een achthoekig niveau en daarbovenop belvorming en dan eindigen we met ronde bouw, met hier natuurlijk een piek bovenop.
Deze Stoepa is gebouwd eind tiende eeuw, en ligt aan de oever van de Ayeyarwady.
Wij opnieuw op de fiets gestapt, en genoten van het landschap. Overal duiken tempels op, we fietsen langs allerlei kraampjes, en komen onderweg nog een groep nonnen tegen die hun wekelijkse maaltijd aan het inzamelen zijn bij de plaatselijke bevolking.
Hierna hebben we de ballonvaart bevestigd in het plaatselijke kantoor.
Ja, wij gaan een ballonvlucht maken, spannend....
Verder gefietst naar een koffietentje. We raken in gesprek met Zen, en hij verteld ons dat hij zo blij is dat wij interesse hebben in de lokale bevolking. Hij verteld dat we nu aan de koffie zitten in zijn woongebied, hij woont een straatje verder. Natuurlijk kunnen wij dit niet voorbij laten gaan, en vragen of we zijn zoontje mogen ontmoeten. Zoals eerder geschreven, slechts 2 maanden oud.
Zen is compleet verrast, en vindt het een eer dat wij zijn zoon en moeder willen ontmoeten. Hij geeft aan dat dit voor hem nu geen enkel probleem is, bij andere groepen doet hij dit nooit.
Wij zeer benieuwd, op de fiets naar zijn woonplek toe. We komen in een open huisje, waar oma met de kleine op schoot zit. De vloer bestaat uit zand, de wanden zijn gemaakt van bamboe of palmblad, een bijna naakte baby geniet op de schoot van zijn oma. Wat een mooi gezicht, wat heb je toch weinig nodig om te kunnen leven en genieten.
Zen showt vol trots zijn mannetje, en menig klein lachje wordt gezien.
Geweldig om dit ook te mogen meemaken.
Wij weer op de fiets en door het bijzondere landschap verder gegaan naar de Kmanje groep meerdere tempels en stoepa's bij elkaar. Allen een ding gemeen, zij zijn allen zonder centrale pilaar.
We ontmoeten een oudere mevrouw met een Cheroot sigaar, typische Myanmar sigaar.
Zij maakt voor ons de tempel open, zij is de sleutelbewaarster, zodat wij die kunnen bezichtigen.
Op de terugweg vanaf dit complex zijn wij allen een parasol rijker, mooie exemplaren gekocht, handwerk in bijzondere kleuren.
Ook in de ochtend nog een ander bijzondere tempel gezien, waarvan we de naam kwijt zijn. We hebben wel van deze tempel een foto gemaakt vanaf de oude stadsmuur.
Hierna gaan we op naar de lunch. Om Zen te bedanken voor zijn thuisbezorg nodigen wij hem uit om mee te eten. Hij waardeert dit gebaar, en schuift lekker aan.
Na de lunch terug gefietst naar het hotel, menigeen voelt de benen, maar vooral de billen. Maar buiten dat, heerlijke tocht gehad van zo'n 10 kilometer.
Bij het hotel aangekomen, relax time. Lekker aan het zwembad, heerlijk geluierd.
Om 16.00 uur staat er 2 paarden met karren op ons te wachten om ons richting zonsondergang te begeleiden. Aangezien het inmiddels bewolkt is, wordt het geen zonsondergang maar voor de verandering een tempel.
We komen bij de Dhamma Yan Ghi tempel, gebouwd in de twaalfde eeuw.
Opvallend dat dit indrukwekkende bouwwerk gemaakt is van opgestapelde stenen zonder voegwerk. Het verhaal luidt dat wanneer men niet hard genoeg werkte, er een vinger afgehakt werd. En dat in de twaalfde eeuw.
Deze tempel staat ook bekend als de grootste tempel.
Hierna bezoeken we met paard en wagen nog een minder bekend kunstwerk, een pagode waar kaarsjes branden. Op onze eigen wijze volgens Birmaans gebruik deze bijzondere dag toch beleefd.
Hierop met paard en wagen richting dorp, dit zonder enige verlichting. Inmiddels is het pikkedonker.
We komen aan bij Aroma Indian Food, een restaurant wat er sfeervol uitziet, en lekker eten biedt. Ook de bediening is aardig en goedlachs. No good Food, no pay is zijn motto.
Terug naar het hotel gewandeld, We hebben nog een mannetje blij gemaakt met wat ballonnen en lekker samen gespeeld. Bij het zwembad nog een afsluitertje en dan naar bed de wekker voor morgenvroeg staat immers op 04.15 uur. En dit is geen typefout.

Dag 9: Ballonvaart Bagan,Mount Popa

Na een korte nacht, blaffende honden, prekende monnik, en voor één speciaal iemand waarschijnlijk een spannend vooruitzicht, gaat om 04.15 uur de wekker af.
Het is de dag van de ballonvaart, dus wij allen snel uit de veren. We worden om 05.15 uur opgehaald door het bedrijf van de luchtballonnen. Beloofd een spannende dag te worden.
Aangekomen op het terrein waar alle ballonnen liggen, krijgen we te horen dat wij met 16 personen in een mand gaan, onze ballonvaarder heet Rafaël. We krijgen eerst instructies betreffende veiligheid en gaan daarna de lucht in.
Boven Bagan is het erg mooi, de zon komt op en vele tempels en dorpjes zien wij verschijnen vanuit de lucht. Samen met ons varen er nog 20 ballonnen, wat ook de lucht een bijzonder schouwspel maakt.
Bijna niet te beschrijven hoe mooi wij dit alles vinden, echt iets wat jezelf mee moet maken. Magnifiek.
De landing verloopt rustig, en voor 08.00 uur in de morgen hebben wij onze champagnetoast al uitgevoerd, yes, allemaal een certificaat behaald. We krijgen een ontbijtje aangeboden. Iedereen nog steeds onder de indruk.
Hierna naar het hotel, snel een kopje koffie, de gids is om 09.30 uur weer paraat om ons richting Mount Popa (bloemenberg) te brengen.
Onderweg stoppen we op een plek waar ze palmriet verbouwen en meerder producten aan ons laten zien.
De tocht naar Mount Popa voert ons hoog de bergen in, via een bochtige, zeer hobbelige weg. Mount Popa is de stad van de geesten (Nats).
Boven aangekomen moeten we nog meer dan 720 trappen beklimmen om van een mooi uitzicht te kunnen genieten op 1508 meter hoogte. Een uitzicht wat ook mede bepaald wordt door de vele, vele aapjes die hier rondlopen.
Mooi uitzicht, de tempels boven op de diverse plateaus een en al kermis voor ons gevoel, veel lampjes flikkeren, veel nep gouden beelden, maar het biedt een geweldig uitzicht.
Terug beneden gaat er een aap met de schoen van een reisgenoot ervandoor, gelukkig laat hij deze net op tijd vallen, zodat ze niets hoeft aan te geven bij de verzekering.
Op naar de lunch, prima plek, prima eten.
Op de terugweg doen we een klein dorpje aan, we hebben onze gids gevraagd of het mogelijk is een schooltje te bezoeken om hier Nederlandse ballonnen, pennen en schriftjes af te geven.
We komen op een plek waar een palmen schooltje staat met gaten in het dak en de muren, daarom verblijven de kinderen tijdelijk in de monarchie aan de overkant. Er moet een nieuwe school gebouwd worden.
Als ze ons in het vizier krijgen, worden de kinderen uitbundig en blij, ze zijn letterlijk in verwachting wat komen gaat. We zien een klasje vol met kinderen van verschillende leeftijden, jongens en meisjes. Rustige, drukke en ook schoffies, alles loopt door elkaar.
We geven de ballonnen en pennen, en hierop zijn ze niet meer te houden. Dit is ook genieten, heerlijk deze kinderen, met zo weinig zijn zij de koning te rijk.
We maken foto's, waarop stralende schoffies te zien zijn, wat zien ze eruit, het likes alsof sommige dagenlang al dezelfde kleding dragen. Desalniettemin wij en de kinderen vermaken ons kostelijk.
Op de terugweg naar de bus loopt het hele dorp uit, alle ouders met kinderen komen een ballon halen. We zien de kinderen hier nog met een ouden fietsvelg spelen, en iemand die zich vermaakt met een leeg rolletje wc papier aan een touwtje. Deze kinderen hebben niets, maar ogenschijnlijk ook weinig nodig om zich te vermaken.
Onze spullen zijn goed terecht gekomen.
Op de terugweg naar het hotel, de zonsondergang voor vanavond die op het programma stond word door ons geschrapt, wij zijn al uren wakker.
Hier ook afscheid genomen van onze chauffeur en Zen onze geweldige goede gids die ons veel informatie heeft gegeven over Bagan het was een gezellige, vrolijke jongeman
We brengen de avond door bij het hotel met een drankje, een hapje eten en natuurlijk met ons waar ben jij verhaal.

Dag 10: Lange busreis naar Inle lake.

Vandaag staat er een lange busreis te wachten, we verlaten Bagan en gaan op naar het Inle meer.
Om 05.00 uur rammelen de wekkers, om 06.00 uur snel ontbijt, want de lokale bus komt ons om 06.30 uur oppikken voor het hotel.
Wij gepakt en bezakt, wachten, wachten en nog eens wachten. Inmiddels al bijna 07.00 uur gevraagd in het hotel of ze ons niet vergeten zijn. Nee hoor, rustig aan, de bus is onderweg.
Uiteindelijk stopt er rond 07.15 uur een overvolle bus, waar wij vieren nog met al onze koffers en bagage bij moeten. De koffers worden in het gangpad geladen, Helmie krijgt een stoel aangeboden, zonder rugleuning, Een van ons wordt achterstevoren op een stoel gezet, en voor de anderen is er een klein plastic krukje beschikbaar wat ook in het gangpad wordt geplaatst. Het is een heel avontuur, lachen geblazen zo op de vroege ochtend. Na ons, worden er nog 2 personen toegevoegd aan het gezelschap en wij vertrekken met overvolle bus richting het busstation. Het is de vraag of we het gaan halen, we horen de versnellingsbak menigmaal flink haperen, en soms lijkt het alsof de bus niet vooruit te branden is.
Aangekomen op het busstation stappen we over op een touringcarbus, met hierin vooraf gereserveerde plekken. De tocht kan beginnen.
De reis duurt enorm lang, wij zijn dik 9,5 uur onderweg, met hierin een 15 minuten koffiestop en een stop om de lunch te gebruiken van 30 minuten.
Aangezien we allen behoorlijk brak zijn van de reis, besluiten we de lunch over te slaan, we kopen bij de plaatselijke supermarkt wat koekjes en chips, en komen hier de middag mee door.
Deze touringcar pikt ook plaatselijke bevolking op, en stopt dus regelmatig. Alles wordt erin gepropt, en menig plastic krukje wordt in het gangpad gezet om mensen toe te voegen aan ons gezelschap. Een lange, vermoeiende reis, met wederom vele zaken die wij buiten de bus zien gebeuren.
Het lijkt alsof we nu in een omgeving komen die nog iets primitiever leven dan hetgeen we tot nu toe hebben gezien. We zien dat er op houtvuur buiten gekookt wordt, we zien meerdere malen dat mensen de riviertjes en beekjes gebruiken voor het wassen van kleding, het wassen van haren en zichzelf, ook worden groenten gewassen, alles in dezelfde rivier of beek.
We zien enorm veel magere, verwaarloosde zwerfhonden (echt een probleem hier), en we zien ook hoe sommige mensen daarmee omgaan. Dit is niet altijd even correct, menig beestje krijgt met de slipper of wordt weggejaagd. Aan de andere kant zien we ook zo nu en dan mensen die zich wel om de dieren bekommeren.
We zien enorm veel landbouw onderweg, palmsuikerriet, kolen, pindanoten, rijst, van alles wordt hier verbouwd. Het lijkt behoorlijk vruchtbare grond, waarop menigeen nog met de handen aan het ploeteren is.
Nog één ding wat telkens weer onze verbazing schets, het valt voor ons niet te rijmen dat de mensen hier zoveel respect hebben voor het geloof en elkaar, maar geen respect voor de natuur. Langs de kanten van de weg ligt overal vuilnis, afval wordt rechtstreeks uit de bus of auto gegooid, en wordt volop gespuugd, waar je ook staat, je ziet continu wel iemand die zijn speeksel op de straat neergooit.
Zoveel respect voor geloof en elkaar, maar geen enkel respect voor de natuur blijft ons toch verbazen.
Na deze lange reisdag zijn wij allemaal gebroken. We komen aan, en iemand stelt zich voor als onze gids. We worden met bagage en al in een tuktuk geladen en gaan richting hotel. Een zeer vriendelijk ogend complex, met wederom een leuk, knus huisje voor onszelf. Prima locatie. Veel verder dan deze locatie willen wij vandaag niet meer gaan, we besluiten hier een hapje te eten en op tijd ons bed in te gaan. Een reisgenoot geniet nog van een massage.

Dag 11: Inle Lake

Vanochtend om 07.00 uur aan het ontbijt worden wij geconfronteerd met de eerste bruine boterhammen in Myanmar. Tot op heden alleen wit brood gegeten, en by the way nog geen plakje kaas gezien gedurende deze reis, afkicken voor ons Hollanders.
Om 08.00 uur staat onze gids ons op te wachten. We lopen door het dorp richting kade, waar meerdere bootjes liggen te wachten. Voor wij aan boord gaan, moeten een aantal van ons nog even plassen. Er wordt een toilet gezocht waar bijna iedereen direct van over zijn nek gaat, wat een smerige bende. Maar neuzen dicht, ogen gesloten, ons plasje raken we kwijt.
We stappen aan boord van een long talied motorboot,en vertrekken op het Inle meer.
Het Inle meer is 55 kilometer lang, het Intha volk woont in dorpjes op het water in huisjes gebouwd op palen, betreft tussen de 70.000 en 100.000 mensen die hier woonachtig zijn. Deze bevolkingsgroep kreeg toentertijd geen toestemming om op land te gaan bouwen, waardoor zij zich hebben gevestigd op het water.
Als eerste zien we de voetroeiers, vissers die op één been staan, met het andere been gevouwen om de roeispaan de boot besturen zodat ze hun handen vrij hebben om de vis te vangen. Bijzonder schouwspel.
Aansluitend zien we hoe de plaatselijke bevolking hun boten overvol laat met zeewier, dit wordt gebruikt om de aarde van de moestuintjes te bemesten.
Daarna doorgevaren naar een weverij, we zien hoe er uit de stengels van de lotusbloem garen gehaald wordt, wat als weefgetouw wordt gebruikt.
Opnieuw in ons bootje op naar het volgende dorp, ijzer, koper en metaal. Er staan een aantal mannen ijzer te smeden in loeiheet vuur, er worden mooie spullen gemaakt, prijzig maar zeer de moeite waard.
Hierna een koffietentje opgezocht, en ook deze ligt op het water. Genoten van een heerlijk bakkie, en aansluitend bij de buren gezien hoe ze Cheroot sigaren maken. Sigaren die hier in Myanmar met de handen gemaakt worden, en veelvuldig gebruikt genuttigd door de plaatselijke bevolking. Deze sigaren geproefd, eentje met anijszaad, was ook apart. Natuurlijk weer een en ander meegenomen om aan jullie thuis te kunnen laten zien.
Opnieuw de boot in varen we verder naar een bamboe dorpje, meerdere bamboezaakjes zijn hier te vinden, en ook hier mensen aan het werk gezien. Natuurlijk blijven ook hier wat zaken aan onze handen kleven.
We zien gedurende de dag ook nog een zilversmederij, niet onze smaak, lijkt erg nep ondanks het feit dat de sieraden wel echt van zilver zijn.
We bezoeken de longneck vrouwen, en deze maken een enorme indruk op ons allen. Zij krijgen van kinds af aan ringen om hun nek, die bij volwassenheid zeker 8 à 10 kilogram wegen. Door de zwaarte van dit geheel, worden de schouders omlaag gedrukt, waardoor het lijkt alsof deze vrouwen hun nek steeds langer wordt.
Binnen deze bevolkingsgroep is dit een traditioneel gebruik, waar wij enorm veel respect voor hebben. Jeminee , wat moet dit zwaar zijn. Echter deze bevolkingsgroep weet niet beter dan dat dit normaal is.
Wij gaan verder en bezoeken de Phaung Dau pagode, vele bootjes leggen aan om deze pagode te zien. We zien vijf Boedha's staan op een verhoogd platform, echter van herkenning is geen sprake. Deze Boedha's zijn zo volgeplakt met bladgoud, dat er geen Boedha vorm meer te onderscheiden valt. Ook vandaag is het lastig deze Boedha's te fotograferen, omdat er continu mannen bezig zijn om deze te beplakken met bladgoud. Voor het Inle meer is dit de belangrijkste plek om hun Boedha te eren.
Ook ligt hier een enorme vergulde boot achter slot en grendel. Deze boot wordt eenmaal per jaar gebruikt om een processie tocht te ondernemen, met de boeddhabeelden over het Inle meer, langs de dorpjes en bewoners.
Traditie die in oktober jaarlijks terugkeert.
Wij op naar de lunch, we komen uit op een leuke plek aan het water en laten ons wederom het eten goed smaken.
In de middag bezoeken we de monarchie Nga Phe Chaung een monarchie bestemt voor meditatie. We zien een Chileense monnik rondlopen, en onze gids weet te achterhalen dat hij hier sinds enkele dagen verblijft.
Wij met de boot verder naar de drijvende Intha tuinen, vreemd grote moestuinen op het water. Volop tomatenvelden gezien, mensen zijn hier erg inventief.
Uiteindelijk begint het avond te worden, en varen wij terug naar onze startplek we zien in de verte de zon achter de bergen verdwijnen. Mooi gebied het Inle meer en zijn omgeving, wij een heerlijk dagje water gehad.
Op advies van onze gids bezoeken wij een lokaal restaurant, genaamd Lotus.
Heerlijk , sfeervol, knus restaurant, waar we lekker eten, en met z'n allen aan de drank zijn gegaan. We hadden het weer verdient, blijven onszelf verwennen!
Zonder te slingeren de weg teruggevonden naar ons hotel, met een heerlijk bedje in het vooruitzicht.

Dag 12: Ballonfestival

We mogen uitslapen, en ontmoeten onze gids om 08.30, nadat wij een uurtje van tevoren ons ontbijt hebben genuttigd. 06.30 uur opstaan is voor ons uitslapen, hoe bizar kan het zijn.
Om 08.30 uur wandelen we naar de plaatselijke markt, wat een mensen, wat een producten, je kan je voeten niet verzetten of je raakt iets of iemand. We raken ook continu het dak, de zeilen die erboven hangen zijn echt gemaakt voor de Birmezen, wij moeten zowel boven als beneden de boel in de gaten houden.
Deze markt is erg populair, onze gids legt uit dat dit komt omdat de producten stukken goedkoper zijn dan in de reguliere supermarkten. Bedenk je geen jumbo of Albert Heijn, maar een garagebox die volgepropt staat met allerlei koopwaren.
Op de markt ontmoeten we de vrouw van Salmon, vriendelijk, goedlachs, en blij ons te zien.
Na ons bezoek staat de bus te wachten en gaan wij op naar het ballonfestival.
We bezoeken eerst de Shweyanpyay Monastery een groot, mooi teakhouten complex, waar nog steeds monniken leven. We zien hun slaapverblijf, gewoon een dun matje op de grond, de kleding hangt aan draden langs de muur, verder is het een open verblijf waar de monniken hun matrasjes uitrollen zodra zij gaan slapen.
Naast de Monastery ligt een tempel die uitzonderlijk is. We zien hier veel boeddhabeelden die geschonken zijn door mensen uit allerlei landen. Zelfs Nederlandse, of Hollandse komen we hier tegen, veelal opgemaakt door glaswerk driedimensionaal. Creativiteit te top.
Nu we het er toch over hebben, wij krijgen continu de vraag waarom Nederland 2 namen heeft, Holland en Nederland, en we ook nog eens Dutch spreken. De Birmezen vragen wat nu de echte naam is. Wij komen hier zelf ook niet uit. Als iemand het weet, graag een reactie zodat wij duidelijkheid kunnen verschaffen.
Op naar de wijnproeverij Aythaya we bezoeken de kelder, die we vanwege de geur alweer vrij snel verlaten.
Hier genietend van een mooi uitzicht over de wijnvelden,onze lunch genuttigd, je zal het niet geloven, een tosti met KAAS. Dat is genieten.
We hebben ondertussen meegedaan aan de wijnproeverij, er is niks blijven hangen, zo lekker waren de wijntjes nu ook weer niet.
Op naar het hot air ballonfestival te Taunggyi.
Een veel beschreven evenement, wat je volgens de geluiden mee moet maken als je hier aanwezig bent.
We komen op een open veld waarop vele, vele mensen staan. We zien de mensen muziek maken, zingen, dansen en in de weer zijn met ballonnen.
Betreft een competitievorm, groepen maken grote ballonnen van speciaal papier, hierin wordt een brander gestopt, die met vuur aangestoken gaat worden. Als de ballon de lucht in gaat, gaat de menigte te keer met veel muziek, en veel lawaai. De betekenis achter dit festival is de overtuiging dat bij een geslaagde oplating van de ballon, de geesten verdreven worden. Dit festival vind 1x per jaar plaats in november, rondom volle maan, en duurt 9 dagen.
We zien ballonnen in allerlei vormen, paarden, olifanten, kikkers, beertjes, zwaan, vogels, alles wordt aangestoken om de lucht in te gaan. Ook zien we dat dit niet altijd lukt, menig ballon sneuvelt alvorens hij de lucht in gaat. Ook zien we brandende ballonnen in de lucht die uiteen vallen, en al brandend de grond bereiken. Echt een happening voor de bevolking, wij vergelijken het met de bouw van een carnavalswagen in Nederland. Hele groepen hebben vol overtuiging veel tijd en geld gespendeerd om de ballonnen zo mooi mogelijk te maken, sneu als ze dan in brand vliegen.
We kijken onze ogen uit, en snappen nu onze gids, die aangaf dat dit festival niet geschikt is voor ons tijdens de avonduren. Dan gaan de ballonnen ook de lucht in, maar gevuld met vuurwerk, wat alles nog enger maakt.
Naar wij horen vallen er ook doden bij dit festival, doordat zaken voortijdig uit elkaar klappen.
Wij nemen wat te drinken bij een tentje en besluiten het terrein verder te verkennen. Een groot veld met meerdere kermisattracties is ook aanwezig. We zien een reuzenrat wat aangedreven wordt door mensen, geen motor te bekennen, maar doordat men er in klimt wordt dit rad in beweging gezet. Ook een draaimolen wordt met de hand aangeduwd, echt terug in de tijd. Wij kijken onze ogen uit, hoe anders is dit bij ons in Nederland. De mensen hier genieten, hebben lol en zijn met hele families paraat. Geweldig om te zien.
Na deze happening keren we terug richting ons hotel. Weer een mooie ervaring achter ons latend.
We gaan eten bij Thanakha, wederom een leuke plek. We hebben het naar onze zin, en de bediening ook met ons.
Als we naar huis gaan, vragen we waar de kapjes van rijstpapier die om de kaarsen zitten te koop zijn. De bediening geeft aan dat zij de beste uit zal zoeken, wij mogen er 4 meenemen, zij gaat morgen wel weer nieuwe kopen.
Echt Birmees, zo gastvrij, zo lief, zo vriendelijk.......geweldig gewoon. Wij verlaten deze plek met 4 souvenirs in onze zak, die we natuurlijk wel betaald hebben.

Dag 13: Trekking dag 1

Om 05.30 uur de wekker voor ons laatste ontbijtje in dit hotel. We worden om 07.30 uur opgehaald met onze koffers in een tuktuk. Deze brengt ons naar de boot.
Het is frisjes vandaag, de lucht zit dicht en voelt koud.
De koffers worden in de open boot geladen, en wij nemen daarachter plaats op onze stoeltjes.
We gaan vertrekken richting Indein, gelegen in het zuiden van het Inlemeer.
We varen een gedeelte door een natuurgebied, mooi om dit te zien, en gelukkig klaart het ook wat op, de zon komt zelfs tevoorschijn.
Aangekomen in Indein om 08.30 uur ontmoeten we onze gids Kenneth, hij zal ons begeleiden tijdens de tracking die op het programma staat.
We nemen een bakje koffie, toiletstop, en zien ondertussen hoe onze koffers op een scooter worden geladen. Een scooter met 2 koffers, rijdt onze bagage naar Kalaw. Volgens onze gids een scootertocht van 2 uur enkel. Aangezien wij 4 koffers hebben, moet de scooterboy op en neer, en heeft een dagtaak aan het versjouwen van onze koffers.
Wij starten met de tracking, wandelen met een rugzak en bepakking door natuurgebied. Mooi, mooi, en nog eens mooi. Volgens onze beschrijving een tocht van zo'n 4 uurtjes voor de boeg, echter,
Hulten, bulten, bergen, stenen, klauteren, oneffen weg, geen verstekeling te zien onderweg, kortom het was voor ons afzien om deze tocht te lopen in de brandende zon 30-35 graden.
Wij zijn blij dat we op de lunchplek aankomen, een bovenverdieping van een Birmees huis hebben we tot onze beschikking. Onze gids geeft aan dat hij de lunch zal verzorgen, hij maakt er een heerlijke maaltijd van. Na de lunch zijn we eigenlijk al kei moe, maar besluiten verder te wandelen. Uiteindelijk hebben wij 7,5 uur gelopen, en zijn we kapot. Het einde is nog niet in zicht, en aangezien wij het mooi vinden voor vandaag, gevraagd of we met de auto verder kunnen gaan.
We stoppen bij een resort in aanbouw, en een van de medewerkers biedt aan om ons naar de homestay te brengen.
Wij maken dankbaar gebruik van de truck met open laadbak, waar wij inklimmen om per auto verder te gaan.
Als we dit niet gedaan hadden, waren we nu nog aan het lopen denken we, de Birmeze tijden komen niet overeen met de onze. Wij hebben uiteindelijk deze dag 17 kilometer gewandeld, en zijn doodop.
We komen aan bij onze homestay, en gaan letterlijk terug in de tijd. Het is geen echte homestay, wij slapen bij mensen thuis.
We komen aan in een hut, waar binnen op hout ons eten bereid wordt. De houtskool dringt door tot in alle ruimtes, in onze neusgaten en poriën.
Boven is een open ruimte, waar 4 matjes liggen, dit wordt onze slaapplek.
Er is een toilet, gat in de grond, zonder verlichting, en als wij onszelf willen wassen, moeten we water uit de put gebruiken. Het licht op onze verdieping ( de zolder van een open stal) wordt met draadjes aan elkaar gemaakt, geen schakelaar, geen elektriciteit en al helemaal geen WiFi.
Hoe geweldig deze ervaring.
Onze gids creëert een geweldige maaltijd, die wij buiten op een hard houten bankje voorgeschoteld krijgen. Hij is echt van alle markten thuis, lokale gerechten, heerlijk.
Wij door onze tocht zo moe en bekaf, dat we na de maaltijd al vrij snel onze dunnen matrasjes op gaan zoeken. We zijn benieuwd of slapen enigszins lukken zal.

Dag 14: Trekking dag 2

Kenneth onze gids vertelde dat we slechts 23 kilometer hoeven te lopen vandaag naar Kalaw. We starten vroeg met ons ontbijt 6.00 uur heeft Kenneth in het familie huis het ontbijt gereed gemaakt. We eten met z'n allen weer buiten op een houten bankje. Onze gids, kok, manager, had alles goed onder controle, en het ontbijt was verrukkelijk. Ondanks de matrasjes op de grond, hebben wij allen een redelijke nacht gehad. Meerdere dekens over ons heen geslagen, primitief, maar goed geslapen. Tijdens het ontwaken zitten ze buiten bij een houtvuur voor ons het theewater te koken, heerlijke taferelen om te bekijken, vader en moeder samen op de grond, menig foto's worden geknipt, en de oudjes vinden het geweldig ons te bekijken. Onderwijl ons ontbijt, komen de waterbuffels voorbij gelopen, de koeien die richting weiland gaan, echt terug naar de basis. We love it. De familie nog blij gemaakt met kleding, pennen, ballonnen, shampoo en alles wat we op dat moment konden missen. Zij waren hier heel gelukkig mee en erg dankbaar.
Wij redelijk "fris en fruitig" besluiten opnieuw aan de wandel te gaan, we hebben wel afgesproken dat we gaan bekijken hoelang wij het vol gaan houden met al onze kleine mankementen, onze vakantie kan en mag niet bepaald gaan worden door mogelijke blessures.
We lopen rond 07.00 uur aan vanuit het dorp Peatdu waar wij overnacht hebben bij de Paoh stam. het gaat redelijk goed. Onderweg zien we land, bergen, land, bergen en nog eens land. We klauteren, klimmen, wandelen, dalen langs menig landbouwveld. We zien de mosterdvelden, de gember, de chilipepers, het suikerriet, de sesamvelden, alles uitgestrekt en mooi om te zien. Vele vergezichten worden bekeken. Geweldig mooie natuur, geweldige route, wij genieten volop van dit gebied maar het is afzien met een voor onze begrippen zware rugzakken en een temperatuur van 35 gr. En na 10 kilometer vinden wij het welletjes voor vandaag.
We besluiten deze trekking af te breken, het is voor ons Hollanders gewoon niet te doen om in 35 graden en volle zon, deze tocht te volbrengen. Kenneth regelt een taxi, die ons in 75 minuten naar Kalaw brengt.
De trekking was geweldig, uniek, en voor ons iets om niet te willen missen, maar om deze in twee dagen te volbrengen is echt onmogelijk gebleken. Dag 2 hebben wij rond de drie uur gewandeld in de volle zon, en onze kleding is menig zweetvlekken rijker. Wij hadden het niet willen missen, maar zijn ook blij dat we wel bij onze positieve zijn gebleven. Het moet leuk blijven.
Aangekomen in Kalaw raadt Kenneth ons een restaurant aan voor de lunch, we kunnen daar traditioneel Chan Food eten. Ook dit is ons goed bevallen, het eten was heerlijk.
Hierna richting het hotel. We nemen afscheid van Kenneth onze lokale gids van 20 jaar die van alle markten thuis was en een heerlijke humor had.
De middag gebruiken we verder om te douchen, echt wel nodig, en even te relaxen.
In de avond gaan we eten bij de 7 sisters, ook een aanrader van onze gids.
Heerlijk restaurant, knusse mooie plek.
Voor ons wederom een geslaagde dag in Myanmar.

Dag 15: Pindayagrotten en binnenlandse vlucht

Vanochtend weer vroeg uit de veren, om 07.30 uur ontbijten in ons hotel.
Om 08.30 uur staat Salomon met chauffeur weer paraat voor een nieuwe dag.
We rijden door het Chan gebied, en zien wederom prachtige natuur aan ons voorbijtrekken. Vele mooie vergezichten, wij bevinden ons in een prachtig gedeelte vol met enkel natuur.
We gaan op weg naar de Pindaya grotten. Hoog gelegen in de bergen.
We zien vele lokale bevolking die deze grotten eveneens bezoeken.
We komen bij een enorme entree, en stappen daarna in de lift die ons boven naar de top brengt.
De Pindaya grot is een belangrijke grot waarin 8000 vergulde boeddha's staan. Wij kijken wederom onze ogen uit. Je zou zo denken dat het wel een keer gaat vervelen, maar zelfs wij worden iedere keer verrast door het onbekende. Hoe is het mogelijk om dit alles in een grot te herbergen. Wat wij hier meemaken en beleven is gewoonweg niet te beschrijven, dit moet je zien.
De combinatie van boeddha's in de grotten is uniek.
Na het bezoek aan de grotten genieten we op een mooie plek van onze lunch. We hebben een mooi uitzicht.
Hierna doorgereden naar een plek waar ze rijstpapier maken. Alles met de hand, van papier tot parasol stokken, alles wordt hier gemaakt.
In het winkeltje vele mooie artikelen, én ja hoor, er is weer iets blijven hangen.
Ook bezoeken we een Monarchie, de monniken waren volop bezig met hun leer, wij bekeken hun complex.
Bij het naar buiten gaan zien wij maar liefst 16 puppy's lopen, vele vele hondjes hier.
Opnieuw in de bus vervolgen wij onze weg. We stranden bij een processie, onze weg wordt belemmerd door een uitbundige menigte die hun offers willen showen aan publiek, dit onder luid getoeter, gedans en gejuich.
Wij enigszins bezorgd over onze vlucht, informeren bij Salmon, hij weet ons echter te vertellen dat schrik niet, onze vlucht vertraging heeft.
Volgens mij wordt in onze beleving Myanmar ook gekoppeld aan vliegvertraging, nog elke vlucht vertraging gehad in meer of mindere mate.
We komen aan bij de luchthaven van Heho, een zeer klein vliegveld. Ook erg apart. We nemen afscheid van onze gids Salomon, en ook hij neemt kleding voor zichzelf en zijn vrouw mee die wij hun schenken.
Op het vliegveld zin in een snack, voor 4 inieminie Snickers en wat nootjes betalen we hier meer dan voor een uitgebreide warme lunch voor 4 personen op het platteland.
De vlucht verloopt ondanks de 45 minuten vertraging goed en snel. Het is licht bij vertrek, en onder ons is een mooi landschap zichtbaar. Ook kunnen we zien hoe de zon ondergaat, mooi.
We komen aan in Yangon, en nemen zelf onze koffers mee. Het gaat hier echt allemaal anders.
De chauffeur staat te wachten, en brengt ons naar het hotel. De rit naar ons hotel duurt bijna langer dan de hele vliegreis. Yangon is groot, groot en nog eens groot.
We komen aan bij ons hotel, een hotel waar we ook de laatste nacht zullen verblijven van deze reis.
In het hotel geen bier te verkrijgen, dus de weg gevonden naar de overkant.
Wij met de biertjes en natuurlijk cola buiten op de stoeprand. Dit zet de bediening aan het denken, en snel hebben zij een terras voor ons gecreëerd. Stoelen en tafel worden buitengezet, en brengen onze verdere avond hier door, onder het genot van wat lekkere hapjes die de bediening ons graag voorschotelt.
We hebben het weer voor elkaar, een eigen terras, heerlijke temperatuur, én wij maar zeggen, je krijgt wat je verdient!

Dag 16: Golden Rock

Gisteravond nog met onze agente gebeld, de nieuwe gids zal ons vanochtend om 08.30 uur oppikken bij het hotel. Wij zijn benieuwd en laten ons weer verassen.
Om 07.30 uur aan het ontbijt, opnieuw toast, toast en o jee, een reisgenoot voelt zich echt thuis, hij begint de ochtend met warme hap.
Ook heeft iemand anders een goed idee. Er is geregeld met het hotel dat we 2 koffers achter kunnen laten daar, en nog een ander groot souvenir.
Scheelt voor ons een heleboel gesleep, betekent reorganiseren die handel.
We maken kennis met Au de gids en Lil onze chauffeur.
We gaan op weg naar Bago, en zullen later doorrijden naar de gouden rots in Kyaikhtio.
Beloofd een lange reis te worden.
Onderweg stoppen we bij een spiritueel monument, onze gids wil dit even laten zien, en met ons delen.
Ook stoppen we bij bij de Htaukkyant World War 2 memorial cementary, oorlogsmonument. We zien hier 27.000 voornamelijk Britse soldaten begraven liggen, allen gesneuveld tijdens de eerste en tweede wereldoorlog. Deze begraafplaats ligt er super netjes bij. De soldaten worden met veel respect herdacht. Blijft altijd indrukwekkend, wat oorlog toch voor vele mensenlevens betekent. Wij worden er even stil van.
Na deze stop rijden we verder richting lunch. We komen uit bij een enorm complex, niet echt ons ding. Maar we hebben geluk, we zijn vroeg, en hebben het buitenterras voor ons alleen, alhoewel er ook heel veel zwaluwen rondvliegen. Maakt ook deze plek toch nog enigszins leuk.
Na de lunch verder door naar Kyaikhtio, het is een lange trip. Onderweg willen we een rookstop. We besluiten een aantal kinderen die we zien lopen een ballon te brengen. We kunnen meteen hun leefomgeving zien. Heerlijk om zo te wonen, lekker in de buitenlucht, je hebt niet veel nodig. Jammer dat deze bewoners het niet zo nauw nemen met het afval, dit is overal op hun terrein zichtbaar.
Leuke onderbreking.
In Kyaikhtio worden wij verrast, we horen vanuit het niets dat onze gids niet met ons mee zal gaan. We krijgen geld in ons handen gedrukt voor de entree en de truck. Geen idee wat ze hier mee moet doen. Wij vragen of onze koffers mee kunnen naar het hotel, en krijgen te horen dat dit onmogelijk is. Een rugzak is het hoogsthaalbare. Pfffff, net alles vanochtend gereorganiseerd, is het nog niet goed. Op een overvolle parkeerplaats moeten wij in de zinderende hitte onze koffers gaan openmaken om een rugzak voor de nacht klaar te maken. Jammer dat we dit niet van te voren wisten, hadden we het anders aangepakt. Maar goed, accepteren!!!
Met wat gesteun en gekreun is het ons gelukt om een rugzak klaar te maken, en nu, wat de bedoeling is, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Onze gids krijgt het ook niet geheel uitgelegd, dat is ook nogal moeilijk met duizenden Birmezen die rond ons heen lopen en vooral veel geluid maken.
We worden ingeladen op een truck. Het is de bedoeling dat deze ons naar de top zal brengen. We laten het maar gebeuren.
De open truck zit bomvol, minimaal 6 personen op een bankje, zeker 10 bankjes per truck, en deze rijden af en aan. Alle Birmezen zijn voor ons gevoel belandt op deze plek. Wij toch wel benieuwd wat er komen gaat.
De truck komt in beweging,, er wordt behoorlijk gas gegeven. Ineens op de rem, want de chauffeur en zijn hulpje moeten nog een betelnoot gaan scoren. Dit zien wij niet graag gebeuren, is in onze ogen toch een soort van drug, maar goed, accepteren. De truck gaat verder, en je weet niet wat wij mee gaan maken. We rijden in een enorm tempo over zeer smalle wegen, die stijl, stijl en nog stijlen naar boven gaan. We hebben haarspeldbochten en gaan soms ook ver de diepte in. We weten nu weer waarom we de achtbaan niet kunnen waarderen, we gaan nog net niet over de kop, maar een belevenis is het wel. Een reisgenoot ziet niet veel meer dan de bodem van de truck, zij houdt zich angstig vast, met de ogen op de grond gericht om maar niet de diepte in te kijken. In de truck gillende meiden, een achtbaan is er echt niks bij.
Onderweg stoppen we 2 keer, collectanten komen donaties vragen voor goede doelen. Uiteindelijk arriveren we na 1. Uur en 15 min.de top. Wij blij dat we weer met beide benen op de vaste grond staan. Tijd voor een drankstop, effe bijkomen....
Het is druk, druk en nog eens druk. Alle Birmezen komen af op deze attractie. Hele families op z'n zondags gekleed lopen te paraderen. Hele families slapen bij deze gouden rots, andere spenderen hier hele dagen. Gezien het feit dat het morgen volle maan is, wordt deze plek nog drukker bezocht dan normaal. Mensen hebben vrij en vereren deze gouden rots pagode. Betreft een pelgrimsroute die gelopen kan worden, dit duurt 7 tot 8 uur. De echte pelgrims beklimmen de berg, de minder vrome pelgrims, waaronder wij, nemen de truck.
Deze gouden rots pagode is de derde heiligste plek van Myanmar.
Wij kijken onze ogen uit, wat een mensen, wat een verering, wat een aanbidding, wat een respect. De rots op zich is ook bijzonder, volgens de verhalen zit er een haar van Boeddha boven op de top, waardoor deze steen in evenwicht blijft en niet in het ravijn valt.
Bijzonder gezicht, mooi om gezien en meegemaakt te hebben. Wij kijken onze ogen uit.
Inmiddels is de zon ook onder gegaan, en wij moeten op zoek naar ons hotel. Dit moet zich volgens onze gids ook ergens op deze berg bevinden.
Wij informeren naar de weg, Engels is hier niet echt bekend, dus krijgen we te horen dat we moeten gaan lopen. De een zegt 15 minuten, de ander zegt 2 uur, een derde zegt 45 minuten, kortom een en al onduidelijkheid. De een wil ons links af sturen, de ander juist de andere kant op. Wij komen er niet uit. Het is ook erg lastig om in het pikkedonker inmiddels een weg te vinden die ons op de goede plek zal brengen. Geen naambordje te bekennen, de naam van het hotel zegt menigeen helemaal niets, en ons zegt de Birmeze taal niets.
We besluiten toch maar een stukje te lopen. Na enkele minuten stopt er een truck. Deze biedt ons aan ons naar het hotel te brengen, golden rock hotel voor een minimaal bedrag.
Wij stappen in, op hoop van zegen. Wel even gevraagd of ze ook rustig kunnen rijden, natuurlijk is het antwoord oké.
We gaan op weg, in het donker in de truck, zelfs Trudie krijgt weer babbels en durft haar ogen te openen. We staan voorin in op de bak van de truck en zien een zeer smalle weggetje voor ons opduiken, met aan weerszijde een afgrond. Toch wel weer spannend te noemen.
Na zeker 30 minuten in de truck stoppen we bij een parkeerplaats, de weg wordt verteld, nog 5 minuten lopen. We krijgen hulp van een vrolijke Birmees, die ons de weg zal wijzen, daarnaast draagt hij een paar rugzakken.
5 minuten lopen = 5 minuten zeer stijl omhoog lopen. We zijn weer kapot maar o zo blij dat uiteindelijk ons hotel in zicht komt.
En dan, wat een plek, geweldig mooi complex, zeer sympathieke, vriendelijke bediening die ons gastvrij begroeten.
We willen even buiten zitten, echter het terras is gereserveerd. Je gelooft het niet, ondanks de reservering heeft ze het voor elkaar dat wij 15 minuten van het terras gebruik kunnen maken.
Op het terras uitzicht op de gouden rots, echt mooi.
We hebben meteen voor de ochtend het terras gereserveerd, heerlijk buiten ontbijten.
Na 30 minuten wordt ons vriendelijk gevraagd of wij het terras willen verlaten. En natuurlijk doen we dit.
Er komt een groep Fransen, die het terras gereserveerd hebben voor een borrel. Deze duurt zo kort, dat wij uiteindelijk ook op het terras onze warme maaltijd kunnen gebruiken. En inderdaad, je krijgt wat je verdient......
Heerlijk hotel, fijne plek, fijne bediening, kortom wij genieten met volle teugen na een toch wel avontuurlijke dag.
Wij na een heerlijke avond ons bedje in, en er wordt ons wel medegedeeld dat er s'nachts geen stroom zal zijn. Dit is standaard zo geregeld door de regering.

Dag 17: Bago

Vanochtend worden we wakker in ons geweldige complex. Geen mooie zonsopkomst te bekennen, dus om nogmaals naar de gouden rots te wandelen, staat niet op ons programma.
We ontbijten om 07.00 uur buiten op het terras met uitzicht op de gouden rots. Wat wil een mens nog meer, de bediening is meer dan voortreffelijk, het ontbreekt ons aan helemaal niets.
Nu nog van de berg af zien te komen, hoe gaan we dat aanpakken. Er wordt ons geadviseerd naar het truckstation te lopen, gelukkig 5 minuten dalen in plaats van klimmen.
We moeten daar in een truck plaatsnemen, die ons naar beneden zal brengen. Enige maar, de truck moet eerst vol zijn voordat deze zal gaan rijden, wie weet hoelang dat kan duren.
Aangekomen op het truckstation staan er niet één, maar vele trucks te wachten. Met handen en voeten duidelijk gekregen waar we moeten instappen. Als we eenmaal zitten zijn er vier bankjes gevuld, nu wachten op al die anderen die de truck compleet maken.
Na zo'n half uurtje is de truck gevuld, en kunnen wij vertrekken. Deze chauffeur gaat snel, echter wel verantwoord om met zijn truck, de terugweg is niet half zo beangstigend als de heenweg.
We komen aan op het grote truckstation, waar de gids met chauffeur op ons staan te wachten. Het is hier zo groot en vol, wij zien niemand bekends. Na enige minuten een belletje gepleegd, en jawel hoor, hierna de gids vrij snel op het spoor.
We drinken nog een kop koffie en gaan vertrekken richting Bago.
We starten met een sightseeing, door de smalle straatjes en het drukke verkeer van Bago.
We bezoeken de Hintha gon paya Tempel, en zien hier een rituele dans uitgevoerd worden. Hans die de pagodes en tempels inmiddels zat is, blijft buiten.
Hierna op weg naar het volgende trekpleister, de snake pagode, gebouw waar een levende slang in te zien is, ook een speciale betekenis voor het geloof hier. Wij zijn echter snel klaar in dit benauwde hok, och arm, het is een slang van 9 meter die amper ruimte heeft om zich te bewegen.
Op naar de lunch. Wij spreken met elkaar af dat we de Shwemadaw pagode nog gaan bekijken, daarna even de markt op én dan snel richting ons hotel, want als het goed is ligt daar een zwembad op ons te wachten.
Een en ander met de gids doorgesproken, hij respecteert ons besluit.
De Shwemadaw pagode bezichtigen we aan de buitenkant, foto's worden geknipt. Daarna de markt op, want die mooie gongen moeten mee naar Nederland.
En jawel hoor, gelukt...
Hierna over het festival terrein gelopen, het is inmiddels 13.30 uur en hier zitten nu al hele families te wachten op wat komen gaat. Vanavond is het volle maan, en dit zal ook in Bago gevierd worden met luchtballonnen en veel vuurwerk. Voor iedereen een happening die massaal gevierd zal gaan worden.
Wij op naar ons hotel, onderweg nog een supermarkt bezocht om inkopen te doen voor de lunch morgen, die wij onderweg zullen gebruiken.
Ons hotel ligt een eind buiten Bago. We rijden een inrit op die weinig moois laat zien.
Onze gids gaat even op onderzoek uit, zitten we hier wel goed?
Hij komt terug en neemt ons mee naar de voorkant van het terrein. Wij komen uit bij een prachtig complex, groot, mooi, oud, ruim, zwembad, mooie open grote ruimtes die machtig mooi zijn aangekleed. Hier houden wij het wel even vol.
Een van de beheerders is een man afkomstig uit Zuid-Afrika, en heeft lange tijd in Engeland gewoond. Mark is zijn naam, hij heet ons van harte welkom.
Wij nemen het ervan, drinken ons eerste drankje en duiken dan het zwembad in. Dat is genieten én ook echt een zwitserlevengevoel.
In de avond eten we op het complex.
Een reisgenoot is aan het geitenvlees, en naar verluid smaakte dit zeer okė. Naast ons nog 2 gasten meer, heerlijk rustig, midden in de natuur, de kikkers springen op het pad, de krekels hoor je luid en duidelijk, de gekko's kruipen overal en laten zich ook horen. Genieten.
Morgenochtend gaat de wekker wel erg vroeg dus rond 22.00 uur besluiten we toch maar ons bedje op te zoeken.

Dag 18: Dag die we snel willen vergeten

Om 03.00 uur gaat onze wekker, om problemen te voorkomen worden we ook nog een keer door Mark gewekt.
Wij allen benieuwd wat deze dag ons brengen zal, volgens de beschrijving gaan wij een olifanten kamp bezoeken waar gepensioneerde olifanten verblijven die van hun pensioen kunnen genieten. Wij zullen zien hoe ze gewassen worden, en kunnen kijken hoe ze zo nu en dan in de bosbouw werkzaam zijn. Volgens de verhalen een vriendelijk olifantenresort, die de beestjes goed behandeld, en waar zij veel vrijheid genieten.
Om 04.00 uur rijden we aan vanaf ons hotel, het is volgens de papieren een drietal uren rijden.
Na 4 uur rijden bereiken wij bij daglicht het olifantenresort.
Na een toilet en peukenpauze worden we uitgenodigd de olifanten te gaan bezoeken. We lopen een paadje af en zien ze staan. Opvallend, enkele lijken nog jong, en niet gepensioneerd, wij worden enigszins achterdochtig.
De olifanten gaan in galop richting waterplas, waar zij in 3 minuten gewassen worden.
Het lijkt alsof ze alles doen op commando, en dat is nu juist wat wij niet willen zien.
Hierna terug naar de huisjes en worden de zadels klaar gemaakt voor een ritje, aangezien wij de boel niet vertrouwen, maken we kenbaar zeker niet op de olifanten te willen rijden.
Inmiddels weten we 3 leeftijden, 7-9-14 jaar, bij lange na dus niet gepensioneerd.
Ook heeft een reisgenoot met haar scherpe blik één van de jongens een ijspriem zien dragen.
Dit beloofd ellende te worden.
Er wordt ons verzocht mee te lopen naar een andere plek, ze noemen het de trainingsplaats. Als we hier zien dat de olifanten letterlijk een act voor ons moeten opvoeren, zijn de rapen gaar.
Een olifant verstapt zich en slaakt een pijnkreet. Hij krijgt flink met de zweep en wordt bestraft.
Wij draaien ons om en lopen weg, hier willen wij niet aan meedoen, hier willen wij niet bij horen. Dit soort van kampen zou verboden moeten worden, een dier hoort in het wild te leven, en geen attractie te zijn voor toeristen.
Onze gids snapt ons probleem, en verontschuldigt zich meermaals, zelfs onze chauffeur voelt zich niet goed bij wat hij ziet. Voor hen beiden is dit ook de eerste keer dat ze een olifantenkamp bezoeken.
Wij willen dit niet, schrikbeelden die je op televisie ziet worden werkelijkheid. Een dier hoort niet jarenlang mishandeld te worden om kunstjes voor ons op te voeren.
Voor ons een complete afknapper. En als tip voor onze reisagente, boek deze attracties nooit, maar dan ook nooit meer in. Zeker niet voor ons, maar als het enigszins kan ook niet voor alle andere toeristen.
Als je naar een land gaat voor de cultuur, mensen, natuur en dieren, wil je ten alle tijden dat deze op een menswaardige respectvolle wijze behandeld worden.
En waar we nog het meest van balen, we hebben betaald voor dit toneelstuk, deze klojo's hebben ook nog eens geld aan ons verdiend. De olifanten kunnen er niets aan doen, de mensen die dit laten gebeuren wel, zij vullen hun zakken ten kosten van deze dieren. Als de reisorganisaties dit buiten hun programma laten, valt er in deze branche geen geld te verdienen én krijgen de olifanten hopelijk meer rust.
Wij behoorlijk ontdaan en gefrustreerd stappen in de bus terug. We zijn nog geen 15 minuten daar geweest.
De chauffeur en gids blijven zich aan het verontschuldigen, ook zij konden dit niet weten. We willen het wel op de agenda zetten voor onze reisagente, die we morgen zullen ontmoeten.
We spreken af terug te gaan naar ons hotel, en onderweg te stoppen voor een koffiestop.
Helaas komt deze stop ook eerder dan gepland, we krijgen autopech. De bus ruikt naar rubber en wordt aan de kant van de snelweg stilgezet. De aandrijfriem en de poeli is stuk, en de auto wil ook niet meer starten.
Staan we dan in de snikhete zon zeker 35 graden, aan/op de snelweg, maar ja, gewoonweg accepteren......
Er stoppen meerdere auto's die willen helpen, echter niemand heeft het juiste materiaal. Onze chauffeur wordt door een aantal helpers weggebracht naar het eerstvolgende dorp ( 34 mille) verderop gelegen. Hij gaat op zoek naar een monteur.
In Birma, geen Anwb, geen vervangende Auto, gewoon wachten geblazen tot de boel gerepareerd kan worden. Zo niet moeten we onze terugreis, nog zo'n uurtje of 3 liftend af gaan leggen.
Een aantal heren zonder materiaal stoppen, zij krijgen de riem verwijdert, zodat de auto langs de weg geduwd kan worden. Een betere oplossing.
Na een anderhalf uur komt onze chauffeur terug met een 3 tal monteurs. Allen volop kauwend op een Beatle noot, wat een troep is dat toch.
Ze proberen van alles, maar niets wil lukken. We worden weggesleept, ook een ervaring apart, en 34 mijl later bij een garage afgezet. Met als opdracht dat wij onze lunch kunnen gaan genieten bij een restaurant, terwijl ondertussen de minibus gerepareerd wordt.
Geluk bij een ongeluk, het restaurant heeft french fries, én dat is lekker.....
Terwijl wij onze lunch genieten, komt de gids vertellen dat de bus gefixt is, we kunnen verder. Wij staan erop dat de chauffeur nog een hapje gaat eten na al zijn inspanningen, hij houdt het echter bij een aantal bananen.
Wij weer op weg, de bus is weer oké.
We arriveren uiteindelijk om 16.45 uur bij ons hotel, vanochtend om 04.00 uur vertrokken, dus tel uit je winst. Vele vele uren in het verkeer aanwezig geweest vandaag.
De avond verder doorgebracht op ons hotelcomplex, waarin een reisgenoot aangeeft dat haar geluksmomentje van deze dag het zwembad was.
Wederom een heerlijke maaltijd genoten, lekker buiten op het terras.
Rond 22.00 uur naar bed gegaan, allemaal doodop van deze bijzondere, vermoeiende dag.

Dag 19: Treinreis van Bago naar Yangon

Ontbijt staat gepland om 09.00 uur. Aangezien wij elke dag vroeg uit de veren zijn, besloten om om 07.30 uur de omgeving te gaan verkennen.
Wij op pad met de fotocamera. We lopen door een klein dorpje, de mensen allen even vriendelijk. We zien hoe ze een soort van bloedworst maken, hier iets wat op de markt verkocht zal worden. We lopen een rondje en willen via de golfbaan terug naar ons hotel keren. Helaas, we worden gestopt én krijgen voor het allereerst in Myanmar
"nee" te horen. We mogen hier niet lopen en moeten terug.
Dan maar via het dorpje, blijft leuk om vriendelijke mensen te ontmoeten.
Terug in het hotel eerst een snelle duik genomen, waarna er er een verrukkelijk ontbijt klaar stond. Zelf gebakken brood, heerlijk. Alles wat hier geserveerd wordt komt uit eigen tuin, maakt het altijd weer net even lekkerder.
Na het ontbijt opnieuw richting zwembad, het beloofd een relaxte ochtend te worden.
Nog even overwogen om hier bij te boeken, echter e.e.a blijkt op praktische problemen te stuiten. Onze koffers staan immers nog in Yangon, én we willen de treinreis van vandaag niet gaan missen.
Twee uur eerder dan afgesproken staat onze gids al in het hotel. Wij trekken er ons niets van aan, en nemen nog lekker een duik in het zwembad. Afspraak is afspraak, om 13.00 uur vertrekken en niet eerder.
We nemen afscheid van het hotel en haar personeel, wat een uiterst vriendelijke mensen, die ons ook toezeggen alle toekomstige toeristen te zullen waarschuwen voor het olifantenkamp. Yes, is het misschien toch niet voor niets geweest.
Rond 13.00 uur vertrekken we naar het treinstation van Bago. Een klein station, vol met mensen. De kaartjesverkoop kan pas iets later, dus eerst even de straatjes verkent. Zonnebrillen gekocht en nog een overheerlijke op straat gebakken pannenkoek gegeten.
De bevolking hier is ook weer uiterst vriendelijk, en op het station trekken wij veel bekijks. Menigeen wil met ons op de foto, en de kinderen zijn gecharmeerd van de high five. Enkele kleine kindjes houden nog wat afstand, maar ook zij durven later een "blanke" een handje te geven.
We worden meegenomen naar een achterkamertje. Hier worden onze tickets geboekt, met paspoortgegevens. We krijgen vooraf gereserveerde stoel/banknummers.
In de trein worden de daar al zittende passagiers weggestuurd, de toeristen gaan voor, onze plek is immers vergeven. De trein is vol, mensen moeten staan, trouwens vol kennen ze niet in Myanmar, er kan altijd nog gestapeld worden.
We hobbelen richting Yangon, altijd leuk een treinreis tussen de gewone bevolking.
Opvallend weer is het vele afval dat wij in de bermen en langs de rails zien liggen, echt een punt van aandacht voor de lady, daar kan ze wat ons betreft veel punten mee scoren.
Aangekomen in Yangon staat Jill op ons te wachten. We willen nog even een souvenirsstop, en worden afgezet bij ze Shwedagon pagode. Hier worden de laatste souvenirs gekocht.
Daarna naar ons hotel, waar een leuke verassing wacht. Kane onze reisagente heeft een brief en een aantal cadeautje voor ons achtergelaten. Wat lief, wat attent. In de brief staat geschreven dat wij haar morgen nog zullen zien. Wij genieten bijvoorbaat. Wat een leuk mens.
Wederom buiten een terras opgebouwd, en biertjes aan de overkant gescoord. Buiten onze maaltijd genuttigd, heerlijk in de buitenlucht.
Onze koffers zijn uit de bewaarruimte gehaald, en wij kunnen gaan reorganiseren voor de terugvlucht morgen. Koffers pakken blijkt altijd een hele klus.

Dag 20: De laatste uurtjes in Myanmar

Vandaag staat in het teken van de terugreis. Ook zullen we Kane vandaag nog ontmoeten. Allereerst genoten we de laatste maal van toast met een eitje. Voor jullie een weet, wij kunnen voorlopig geen toast meer zien, en smachten naar een bruine boterham met kaas.
Om 08.30 uur maken wij kennis met onze laatste gids Mary, en de chauffeur die wij al eerder tijdens onze reis ontmoet hebben.
Mary is een uitgelaten, fanatieke dame die graag een en ander naar haar hand wil zetten. Aangezien wij nuchtere Hollanders ook een eigen mening hebben, wordt er deze dag gedaan wat wij willen.
We brengen eerst een bezoek aan de versmarkt in Yangon, een plek die we volgens Mary niet mogen missen.
Het is leuk, blijft bijzonder, maar de versmarkt is niet meer of minder dan alle markten die we inmiddels gezien hebben.
Tijdens de wandeling wemelt het ineens van de politie, naar blijkt komt er een vooraanstaande hoge politiefunctionaris voorbij. Nooit geweten dat er zoveel politie in Myanmar aanwezig is.
Hierna gaan we op naar de Scotch market, iets wat nog op ons programma staat. Mary geeft aan dat het voor ons belangrijk is hier juwelen te kopen. De scotch market is een plek die door de regering is opgezet, en dit valt te zien. Aangezien wij niet van de juwelen zijn, laten we dit mooi passeren, en zoeken we onze eigen weg. Toch nog maar een paar kleinigheidjes gekocht, we kunnen het niet laten.
Na de markt willen we koffie, Mary geeft aan dat dit niet volgens haar plan verloopt, maar helaas, wij zijn de baas.
De koffie doet ons goed, ondanks het feit dat we zien dat er onder ons terras puppy's verkocht worden. Blijft vervelend om dag in dag uit met de vele zwerfhonden geconfronteerd te worden. Een goed programma om hier een halt aan toe te roepen is meer dan welkom, het probleem van de zwerfdieren zal anders alleen nog maar verergeren. Nog een puntje voor de lady, wat wat ons betreft hoog op de agenda mag komen voor Myanmar.
We bezoeken de voormalige woning van de vader van de lady, dit doet inmiddels dienst als museum. Indrukwekkend, deze man heeft veel voor zijn land gedaan, en zijn dochter treedt nu in zijn voetsporen.
Het is tijd, wij gaan op naar de lunch, om hierna naar het vliegveld te vertrekken.
We eten bij de Green elephant, een luxe eetgelegenheid.
Op het vliegveld aangekomen nemen we afscheid van de gids en chauffeur. We gaan op weg naar huis.
Natuurlijk niet zonder vertraging, ook nu vertrekken we 20 minuten later dan gepland voor het eerste gedeelte van onze reis naar Kuala Lumpur.
Jammer genoeg zien we Kane niet meer, we hadden gehoopt en verwacht dat zij op het vliegveld zou zijn, maar ze is hier niet te bekennen.
Na 2,5 uur vliegen zijn we in Kuala Lumpur. We zien onderweg dat het weer verandert, de bliksemschichten zijn vanuit de lucht duidelijk waar te nemen. Bijzonder. In Kuala Lumpur 3 tal uurtjes wachten voordat onze vlucht naar Nederland zal vertrekken.
Het wachten gaat snel, we hebben amper tijd om te roken en drinken, of moeten ons alweer naar de gate begeven.
Aangekomen bij de gate, blijkt deze nog gesloten. O jee, wat nu weer.
Met opnieuw 45 minuten vertraging, kan onze laatste vlucht gaan starten. De piloot geeft vanuit de cockpit aan dat de vlucht naar Amsterdam maar liefst 14 uur en 20 minuten zal duren. Pfffff, wat een lange tijd.
Uiteindelijk duurt de vlucht zeker 15 uur, want ook in deze vlucht hebben we te maken met turbulentie, en weersomstandigheden die de vlucht enigszins vertragen.

Dag 21: weer thuis!

Wij zijn thuis, waar de regen, regen en nog eens regen ons nu al tegenstaat.
Opgewacht op het station door de familie, maakt alweer veel goed.
Terugkomend op onze reis, kunnen wij zeggen dat Myanmar zeker aan onze verwachtingen heeft voldaan.
Een geweldig land, met mooie mensen. Een land volop in ontwikkeling, de komende jaren zal er veel en snel verandert worden. De eerste aanzetten zij hiervoor al gedaan. Menig hotel en of resort is in aanbouw.wij hopen dat de bevolking dit kan hendelen, en vooral zichzelf zal blijven, met hun eigen gewoonten en gebruiken.
Wij hopen ook dat deze snelle ontwikkeling niet ten kosten zal gaan aan de vele mooie natuurgebieden die Myanmar rijk is.
Wij hopen wel dat er snel iets zal gebeuren aan de af afvalinzameling, en dat er snel een plan opgesteld zal worden voor de vele zwerfhonden.
Ook willen we nog een ding kwijt, onze gidsen waren allen correct en vriendelijk, alhoewel wij ook hier willen opmerken dat er al verschillen merkbaar zijn.
De gidsen uit Yangon, die veel en vaak met toeristen werken, maakten foto's van ons die ongevraagd op Facebook geplaatst worden. Zij zien dit als reclame, wij zien dit als inbreuk op onze privacy. Hier maak je als gids geen vrienden mee. Wij nuchtere Hollanders zijn voorzichtig met het plaatsen van foto's op Facebook.
Opvallend dat dit bij de andere gidsen nog niet eens in hun gedachten is opgekomen.
Buiten dat, wij hebben een topreis gehad, en zullen voorlopig blijven genieten van ons avontuur.

Wilt u op de hoogte blijven?